Van arm eiland tot UNESCO Werelderfgoed

Als je, zoals ik, in één van de dorpen binnen de gemeente Noordoostpolder woont, dan ontkom je bijna niet aan de verhalen en herinneringen over vroeger. Zelfs al is dit stukje Nederland pas zo'n 80 jaar oud, er hangt een hele geschiedenis mee samen. En daar hoort onlosmakelijk ook de eeuwenlange geschiedenis van het voormalige eiland Schokland bij.

Daarom bracht Het eiland van Anna van Eva Vriend voor mij inhoudelijk qua feiten niet veel nieuws, maar het zorgde wel voor een veel meer persoonlijke beleving van de geschiedenis van de familie van Anna (de familie Diender) en vele andere families van Schokland. Door mijn bekendheid met de plaatselijke situatie (bijvoorbeeld de Lichtwachterswoning waar de schrijfster op zolder aan haar schrijfproject werkt) is zo'n boek extra interessant.

Het is ook wel verbijsterend om te lezen over zo veel armoede, zo veel menselijk drama, zo veel bureaucratie over de hoofden van de mensen heen en tegelijk is het fijn om te lezen over de enorme verbondenheid die Schokkers en nu nog de Schokkernazaten met elkaar voelen.

Het eiland van Anna verdient een groot lezerspubliek. Ik vond het eerlijk gezegd soms wel een beetje taai om doorheen te komen met alle feitelijke informatie en ik had af en toe wat moeite om de diverse generaties en familieleden uit elkaar te houden, maar dat is naar mijn mening ook niet het belangrijkste in het boek. Het gaat om een nog steeds interessant en vaak onderbelicht stukje vaderlandse geschiedenis. En kennis over het verleden kan helpen om het heden beter te begrijpen. Het maakt mij, hier in de Noordoostpolder, nog weer extra bewust van het feit dat het hier kunnen wonen en werken niet altijd vanzelfsprekend is geweest.

Een uitgebreidere leeservaring kun je vinden op mijn lees- & leefblog: Van arm eiland tot werelderfgoed.