Lezersrecensie
De meisje
De roman die de Vlaamse/Marokkaanse auteur Jaouad Alloul dit voorjaar publiceerde is een autobiografisch verhaal. Alloul, theatermaker, zanger en queer-activist maakte in 2020 al een theaterstuk over zijn coming-out. Op dat stuk is de roman ‘De meisje’ gebaseerd. Het is een urgent boek over eenzaamheid en zelfacceptatie. Maar een ook een boek over de hunkering naar erkenning door zijn familie en meer specifiek het terugverlangen naar een veilige plek bij zijn moeder en uiteindelijk ook zijn vader.
Idriss is de benjamin van het gezin. Hij heeft maar liefst vijf zussen (en één broer). Hij zou van jongs af aan al het liefst jurken dragen en weet al heel vroeg dat hij jongens leuker vindt dan meisjes. Hij snapt dat zo’n liefde in zijn familie, religie en cultuur niet mogelijk is en smeekt in zijn gebeden, “Allah, het spijt me”, regelmatig om genezing. De taal van de jonge Idriss is eenvoudig en zijn woorden zullen iedereen écht raken. De genegenheid voor zijn zussen en de eerbied voor zijn ouders zijn oprecht. Dat illustreert Alloul heel mooi wanneer hij beschrijft hoe hij van zijn moeder leert koken en bakken. Tijd en plaats zijn goed te volgen. Alloul geeft duidelijk aan wáár en wanneer gebeurtenissen plaatsvinden. Bovendien benadrukt hij ook met typografische middelen wat voor hem belangrijke vormende elementen waren in zijn ontwikkeling. Soms door korte dialogen in het Arabisch recht lijnend en al dan niet onvertaald af te drukken, soms door één zin een complete pagina te gunnen.
Het belangrijkste breukmoment in de jeugd van Idriss is het overlijden van zijn moeder wanneer hij 15 jaar oud is. Midden in zijn pubertijd raakt hij zijn veilige haven kwijt. Daar waar hij in gedachten verlangend, haast smekend, zijn hand uitsteekt naar zijn moeder raakt hij je het meest. Niet alleen Idriss, maar ook zijn vader trekt zich meer en meer terug in zijn verdriet en wordt onbereikbaar voor hem. Na een paar moeilijke jaren thuis vlucht hij dan ook het huis uit. Hij komt dan al snel in de gay-scene van Antwerpen terecht en verliest zich in seksuele uitspattingen en cocaïnegebruik. Toch blijft hij vasthouden aan zijn zoektocht naar een normaal leven, met een liefdevolle partner en acceptatie door zijn familie. Het is een moeilijke weg die hij gaat, vol drempels en valkuilen. Maar uiteindelijk weet hij de golven van twijfel en angst die over hem heen spoelen te weerstaan en komt hij in rustiger vaarwater, vindt zijn identiteit en dicht de kloof met zijn vader.
Idriss is de benjamin van het gezin. Hij heeft maar liefst vijf zussen (en één broer). Hij zou van jongs af aan al het liefst jurken dragen en weet al heel vroeg dat hij jongens leuker vindt dan meisjes. Hij snapt dat zo’n liefde in zijn familie, religie en cultuur niet mogelijk is en smeekt in zijn gebeden, “Allah, het spijt me”, regelmatig om genezing. De taal van de jonge Idriss is eenvoudig en zijn woorden zullen iedereen écht raken. De genegenheid voor zijn zussen en de eerbied voor zijn ouders zijn oprecht. Dat illustreert Alloul heel mooi wanneer hij beschrijft hoe hij van zijn moeder leert koken en bakken. Tijd en plaats zijn goed te volgen. Alloul geeft duidelijk aan wáár en wanneer gebeurtenissen plaatsvinden. Bovendien benadrukt hij ook met typografische middelen wat voor hem belangrijke vormende elementen waren in zijn ontwikkeling. Soms door korte dialogen in het Arabisch recht lijnend en al dan niet onvertaald af te drukken, soms door één zin een complete pagina te gunnen.
Het belangrijkste breukmoment in de jeugd van Idriss is het overlijden van zijn moeder wanneer hij 15 jaar oud is. Midden in zijn pubertijd raakt hij zijn veilige haven kwijt. Daar waar hij in gedachten verlangend, haast smekend, zijn hand uitsteekt naar zijn moeder raakt hij je het meest. Niet alleen Idriss, maar ook zijn vader trekt zich meer en meer terug in zijn verdriet en wordt onbereikbaar voor hem. Na een paar moeilijke jaren thuis vlucht hij dan ook het huis uit. Hij komt dan al snel in de gay-scene van Antwerpen terecht en verliest zich in seksuele uitspattingen en cocaïnegebruik. Toch blijft hij vasthouden aan zijn zoektocht naar een normaal leven, met een liefdevolle partner en acceptatie door zijn familie. Het is een moeilijke weg die hij gaat, vol drempels en valkuilen. Maar uiteindelijk weet hij de golven van twijfel en angst die over hem heen spoelen te weerstaan en komt hij in rustiger vaarwater, vindt zijn identiteit en dicht de kloof met zijn vader.
2
Reageer op deze recensie