Lezersrecensie
Eenbeen - Thijs Goverde
2137 - Het westen van Nederland is inmiddels overstroomd. De mensen uit de Randstad die uitwijken naar het oosten van Nederland of zelfs Duitsland worden ‘natvoeters’ genoemd, maar zij spelen niet echt een belangrijke rol in het verhaal van Thijs Goverde. Veel belangrijker is de oorlog die op de achtergrond speelt en het dagelijkse leven van de dertienjarige Roosmarijn Soomers en haar familie beïnvloed. In het hele land zijn speciale producten, exclusieve voeding en diensten alleen nog maar te krijgen via een stelsel van plussen en minnen, maar de familie Soomers heeft daar niet echt last van. Het leven in hun kleine dorp is eenvoudig en hun boerderij levert eigenlijk alles wat ze nodig hebben. De haast idyllische situatie verandert wanneer er twee oorlogsinvaliden in hun dorp worden geplaatst. Een humeurige dronkaard krijgt een kamer bij de familie Soomers, niet echt een gezinslid om blij van te worden. En dan is er, bij de buren van Roosmarijn, Sam, met één been. Sam is pas negentien jaar oud en dan al oorlogsinvalide, maar wat een energie en charme straalt hij uit. Met de komst van Sam verandert er heel snel veel in het dorp, eigenlijk teveel om hier allemaal op te sommen. Goverde zadelt zijn jonge hoofdpersoon Roosmarijn (en de lezer) op met een veelheid aan ethisch dilemma’s. Verliefd op een te oude jongen! Is Sam wel een echte jongen? Wie is Sam sowieso? Hoe is hij zijn been verloren en wat veroorzaakt zijn PTSS? De oorlog of andere gebeurtenissen in zijn jonge leven? De komst van Sam maakt veel los in het gezinsleven van de familie Soomers en hun buren, dat tot dat moment zo overzichtelijk was. Het domino-effect van de gebeurtenissen brengt Roosmarijn, haar broertje en haar moeder in de Grote Stad waar ze nog nooit eerder was. Daar worden ze ingehaald door het verleden. Nieuwe dominostenen vallen om, teveel naar mijn smaak. Dat neemt niet weg dat het boek lekker weg leest. Goverde creëert een wereld die redelijk dicht bij de onze blijft. Hij gebruikt een soepele taal en geeft zijn personages elk een echte eigen stem. Zo kijken we een tijdje mee in het mooie landelijke dorpje, compleet met haar inwoners die uiteindelijk maar al te menselijk blijken. De auteur bouwt kundig aan een verhaal dat eindigt met een geweldige apotheose en genoeg materiaal biedt om lang over na te denken. Op het eerste gezicht denk je dat het boek zó makkelijk wegleest dat ook jonge lezers van 11 of 12 jaar het kunnen lezen of geschikt is voor de onderbouw van het VMBO. Maar schijn bedriegt. De veelheid aan ethische dilemma’s en de omvang van bijna 300 pagina’s maken het eerder een boek voor wat meer ervaren lezers. Als Goverde-fan van het eerste uur heb ik het graag gelezen, maar ik zou het lang niet aan iedereen aanraden.
1
Reageer op deze recensie