Lezersrecensie
Het Stravinsky-spel - Arthur Japin
Het hoofdpersonage in Arthur Japins nieuwste roman, Susan Sontag, was bij leven behoorlijk controversieel. Ze werd bejubeld als essayist en schrijver, was geliefd om haar activisme en betrokkenheid. Maar ze werd evenzeer verguist vanwege haar egocentrisme en ontoegankelijkheid, haar botheid en onhebbelijke houding tegen mensen die intellectueel niet aan haar verwachtingen voldeden. Veel interviewers konden daar van meespreken. Beide kanten van deze soms wereldvreemde vrouw komen aan bod in ‘Het Stravinsky-spel’.
Geen biografie
Japin schrijft in vijf delen het portret van een ster. Niet door er een biografie van te maken, maar door in één hoofdstuk heel indringend de allesbepalende tienerjaren van een naar kennis hongerende Sue te beschrijven. We leren haar afkomst kennen, haar karakter en eigenheid én haar vriendschap met Cody. In het hele boek ligt het perspectief bij deze buurjongen met wie ze haar hele leven lief en leed deelde. In de andere delen wordt de invloed die deze twee personages decennia lang op elkaar hebben genuanceerd en aangescherpt. Want Japin geeft Cody, die dan achter in de vijftig is, een eigen deel en een eigen verhaal. En ook deze verhaallijn blijkt onlosmakelijk verbonden met een idee dat de twee vrienden al heel vroeg in hun vriendschap bedenken, Het Stravinsky-spel.
Kunst
Het is 1946 in suburbia Los Angeles. Meteen wanneer de tieners elkaar leren kennen weten ze dat ze beide buitenstaanders en verwante zielen zijn, ook in de liefde en op seksueel terrein. In het conservatieve Amerika van die tijd is hun beider geaardheid illegaal; Sue blijkt bi-seksueel en Cody homoseksueel. Maar, zoals gezegd, ze zijn intelligent en hongeren naar kennis. Die vinden ze in bibliotheken, boekhandels en kunstcentra in Los Angeles. Daar is het ook dat ze kennismaken met literatuur, muziek, film en theater. Cody duikelt een plattegrond op en gaat daarop aankruisen welke Grote Kunstenaars er wel niet in hun stad wonen. En dat zijn er in het naoorlogse Californië best veel. Zo traceren ze o.a. Arnold Schönberg, Aldous Huxley, Kurt Weil en Thomas Mann en rijden ze ook naar het adres waar de inmiddels hoogbejaarde Igor Stravinsky woont. Ze parkeren de auto voor de deur en luisteren naar het pianospel dat door de openslaande deuren naar buiten stroomt. En daar ontstaat Het Stravinsky-spel: wát of hoeveel jaren van je eigen leven zou je ervoor over hebben als de oude Stravinsky langer zou kunnen leven om nog één machtig kunstwerk te scheppen? Tien jaar, twintig jaar van je leven? Wat zou jouw offer voor de kunst zijn?
Offers
Hoe onhebbelijk of egocentrisch Susan aan de ene kant wellicht was, aan de andere kant bracht haar betrokkenheid en activisme haar in 1993 naar Sarajevo. Drie jaar lang was Sarajevo een centrale brandhaard in de Bosnische-Servische oorlog en werd de stad zwaar beschoten. Susan riskeerde daar haar leven om met plaatselijke acteurs Beckets ‘Waiting for Godot’ in te studeren en het uiteindelijk ook uit te voeren. Als dit misschien háár offer was in Het Stravinsky-spel, welk offer bracht Cody dan? Want Cody is óók aanwezig in Sarajevo, Susan zou hem hebben uitgenodigd om haar te helpen, maar is dat de werkelijke reden van zijn verblijf in die gevaarlijke stad? Zijn komst lijkt eigenlijk meer op een vlucht. Want midden in de eerste golf van aidsbesmettingen heeft hij zijn partner Eli terminaal ziek achtergelaten omdat hij dacht de zorg voor Eli niet te kunnen dragen. Is het offer van Cody dan niet een terugkeer naar het ziekbed van zijn vriend?
Zoals zo vaak gebruikt Arthur Japin een biografisch gegeven om een mooi gelaagd verhaal te schrijven. Vanuit de ik-vorm laat hij zijn hoofdpersonage tijd en plaats beschrijven en ontdekken we steeds een diepere laag in het karakter van Cody. En via hem van Susan.
Arthur Japin: ‘Schrijven is voor mij heel spannend, net als lezen voor de lezer. Het is een echte ontdekkingstocht. Een “détecteur d’âmes” werd ik in een Franse recensie genoemd. Zo voelt het precies, je ontrafelt iemands ziel.’ (Onze Taal 76, 2007)
Precies die ontdekkingstocht maakt de boeken van Japin ook zo geschikt voor het voortgezet onderwijs. Met ‘Het Stravinsky-spel’ hebben docenten Nederlands weer een troef in handen om een aantal stellingen, literair én vakoverstijgend, met hun leerlingen te bespreken.
Geen biografie
Japin schrijft in vijf delen het portret van een ster. Niet door er een biografie van te maken, maar door in één hoofdstuk heel indringend de allesbepalende tienerjaren van een naar kennis hongerende Sue te beschrijven. We leren haar afkomst kennen, haar karakter en eigenheid én haar vriendschap met Cody. In het hele boek ligt het perspectief bij deze buurjongen met wie ze haar hele leven lief en leed deelde. In de andere delen wordt de invloed die deze twee personages decennia lang op elkaar hebben genuanceerd en aangescherpt. Want Japin geeft Cody, die dan achter in de vijftig is, een eigen deel en een eigen verhaal. En ook deze verhaallijn blijkt onlosmakelijk verbonden met een idee dat de twee vrienden al heel vroeg in hun vriendschap bedenken, Het Stravinsky-spel.
Kunst
Het is 1946 in suburbia Los Angeles. Meteen wanneer de tieners elkaar leren kennen weten ze dat ze beide buitenstaanders en verwante zielen zijn, ook in de liefde en op seksueel terrein. In het conservatieve Amerika van die tijd is hun beider geaardheid illegaal; Sue blijkt bi-seksueel en Cody homoseksueel. Maar, zoals gezegd, ze zijn intelligent en hongeren naar kennis. Die vinden ze in bibliotheken, boekhandels en kunstcentra in Los Angeles. Daar is het ook dat ze kennismaken met literatuur, muziek, film en theater. Cody duikelt een plattegrond op en gaat daarop aankruisen welke Grote Kunstenaars er wel niet in hun stad wonen. En dat zijn er in het naoorlogse Californië best veel. Zo traceren ze o.a. Arnold Schönberg, Aldous Huxley, Kurt Weil en Thomas Mann en rijden ze ook naar het adres waar de inmiddels hoogbejaarde Igor Stravinsky woont. Ze parkeren de auto voor de deur en luisteren naar het pianospel dat door de openslaande deuren naar buiten stroomt. En daar ontstaat Het Stravinsky-spel: wát of hoeveel jaren van je eigen leven zou je ervoor over hebben als de oude Stravinsky langer zou kunnen leven om nog één machtig kunstwerk te scheppen? Tien jaar, twintig jaar van je leven? Wat zou jouw offer voor de kunst zijn?
Offers
Hoe onhebbelijk of egocentrisch Susan aan de ene kant wellicht was, aan de andere kant bracht haar betrokkenheid en activisme haar in 1993 naar Sarajevo. Drie jaar lang was Sarajevo een centrale brandhaard in de Bosnische-Servische oorlog en werd de stad zwaar beschoten. Susan riskeerde daar haar leven om met plaatselijke acteurs Beckets ‘Waiting for Godot’ in te studeren en het uiteindelijk ook uit te voeren. Als dit misschien háár offer was in Het Stravinsky-spel, welk offer bracht Cody dan? Want Cody is óók aanwezig in Sarajevo, Susan zou hem hebben uitgenodigd om haar te helpen, maar is dat de werkelijke reden van zijn verblijf in die gevaarlijke stad? Zijn komst lijkt eigenlijk meer op een vlucht. Want midden in de eerste golf van aidsbesmettingen heeft hij zijn partner Eli terminaal ziek achtergelaten omdat hij dacht de zorg voor Eli niet te kunnen dragen. Is het offer van Cody dan niet een terugkeer naar het ziekbed van zijn vriend?
Zoals zo vaak gebruikt Arthur Japin een biografisch gegeven om een mooi gelaagd verhaal te schrijven. Vanuit de ik-vorm laat hij zijn hoofdpersonage tijd en plaats beschrijven en ontdekken we steeds een diepere laag in het karakter van Cody. En via hem van Susan.
Arthur Japin: ‘Schrijven is voor mij heel spannend, net als lezen voor de lezer. Het is een echte ontdekkingstocht. Een “détecteur d’âmes” werd ik in een Franse recensie genoemd. Zo voelt het precies, je ontrafelt iemands ziel.’ (Onze Taal 76, 2007)
Precies die ontdekkingstocht maakt de boeken van Japin ook zo geschikt voor het voortgezet onderwijs. Met ‘Het Stravinsky-spel’ hebben docenten Nederlands weer een troef in handen om een aantal stellingen, literair én vakoverstijgend, met hun leerlingen te bespreken.
3
Reageer op deze recensie