Het christendom in een geslaagd dystopisch jasje

Europa, 22ste eeuw. De huidige maatschappij kent geen oorlog of ellende meer. De twintigjarige studente Anna wil niets liever dan de hoogste graad in de apollinische levenswijze behalen en moet daarvoor zeven niveaus van zelfontwikkeling doorlopen. Een mysterieuze ontmoeting zet haar wereld op zijn kop en brengt haar in contact met een groep ondergedoken christenen. Hoe langer Anna in hun nabijheid vertoeft, des te meer ze beseft dat de overheid heel wat voor de bevolking verborgen houdt. Ze besluit om de christenen te helpen en het ware gelaat van de maatschappij te ontmaskeren en krijgt daarbij hulp uit onverwachte hoek. Ze kan zich niet van de indruk ontdoen dat ook haar vrienden en familie heel wat geheimen met zich meedragen. De vraag is wie ze kan vertrouwen en wie niet.   

Een avontuurlijk verhaal opbouwen rond het christendom is een riskante onderneming, maar wel eentje die auteur Lydia Schwarz tot een goed einde brengt. Haar sympathie voor de religie is duidelijk voelbaar, maar De kruisdraagster voelt op geen enkel moment aan als een pamflet. Dit laatste valt te wijten aan de onwetende en nuchtere Anna, die met een eerlijke, soms onbegrijpende blik naar deze religie kijkt. 'Aan een Jezus was ik nog niet voorgesteld, maar het moest wel om een bijzonder iemand gaan.'  

De wereld in De kruisdraagster is grotendeels opgebouwd uit realistische elementen, maar Schwarz verwerkt ze op een vernuftige manier in de plot, waardoor het geheel aanvoelt als een totaal nieuwe wereld. Schwarz bewijst dat de realiteit niet zelden de fantasie en fictie overstijgt. Ze injecteert het verhaal met (historische) informatie en slaagt erin deze op een intrigerende manier voor te schotelen en de balans tussen informatie en actie te behouden.  

Het realisme trekt Schwarz door naar haar personages. Anna heeft geen bijzondere krachten of gaven, maar onderscheidt zich van de anderen door haar kritische houding en redeneringsvermogen. De vrienden en vijanden die ze onderweg maakt hebben een eigen stem, spelen allemaal een functionele rol in het verhaal en geven dat ook kleur. Een bedenking is dat haast al deze personages iets voor Anna verborgen houden, waardoor de geloofwaardigheid onder druk komt te staan.  

Een ander minpuntje is de manier waarop Schwarz informatie aanreikt. De opbouw van het verhaal zit goed in elkaar, maar de hints en aanwijzingen worden iets te expliciet aangereikt, waardoor de lezer mogelijk het vervolg al ziet aankomen voordat het mysterie of de drang naar ontrafeling ontstaat. Zeker de grote plottwist naar het einde toe zwakt daardoor af. Deze voorspelbaarheid geeft Anna ongewild een naïeve indruk, omdat zij niet ziet wat voor de lezer klaar en duidelijk is.  

In De kruisdraagster is er heel wat minder actie te bespeuren dan bij pakweg The Hunger Games of Divergent, maar het verhaal behoeft geen spectaculaire omwentelingen om de lezer te blijven boeien, mede dankzij een erg toegankelijke schrijfstijl. Anna en haar belevenissen voelen een beetje aan als Katniss Everdeen op Zweinstein, maar vergelijken met de bekendere werken doet het boek geen eer aan. De kruisdraagster is doordrongen van een geheel eigen karakter dat meer is dan de som van de delen.