Fascinerend verhaal met aantal pijnpunten

De ondergrondse orde speelt zich enkele maanden na de gebeurtenissen in De Paladijnse Voorspelling af. Onder de leiding van coach Jericho ondergaat Will een maandenlange intense training om zijn talenten te ontdekken en te verscherpen. Ondertussen blijven hij en zijn huisgenoten onderzoek voeren naar de Ridders van Karel de Grote. Alles wijst erop dat de leden van deze mysterieuze orde op een plan broeden dat kwalijke gevolgen zal hebben voor de mensheid. Algauw doen ze een verrassende ontdekking die de sleutel vormt naar de waarheid, maar daarvoor moeten ze zich eerst in het hol van de leeuw begeven.  

De sciencefictionreeks van Twin Peaks-scenarist Mark Frost kende een aarzelende start met De Paladijnse voorspelling. Frost kanaliseerde de overdosis informatie onvoldoende, waardoor de lezer de kans niet kreeg om enige voeling te krijgen met de fictieve wereld, de personages en de vertelling. Het vervolg De ondergrondse orde kent dit pijnpunt niet en laat de intelligent opgezette wereld en de mysterieuze plot veel beter tot hun recht komen.  

Onvermijdelijk zijn de eerste bladzijden bedoeld om de lezer te laten bijbenen met al wat er zich in het eerste deel heeft afgespeeld. Frost zet alles netjes op een rijtje en schenkt een duidelijk kader voor de ontwikkelingen, die een stuk rechtlijniger en duidelijker verlopen dan in het eerste deel. De belevenissen van Will en zijn vrienden krijgen de vorm van een overzichtelijke queeste en doordat Frost de lezer niet langer overstelpt met informatie, ligt de nadruk op de ontwikkeling.     

Hoewel dit tweede deel tweehonderd pagina's minder telt dan het eerste deel, toont het veel meer diepgang. Waar Frost in De Paladijnse voorspelling qua achtergrondinformatie en verduidelijking de lezer op zijn honger liet zitten, graaft hij hier dieper in zowel de wereld als de personages en laat alles tot leven komen. Frost toont zich een meester in het creëren van suspense. Hij hoeft niet veel te laten gebeuren om de haartjes overeind te doen staan.  

Toch kunnen deze sterke punten niet verhullen dat er heel weinig gebeurt in dit boek, zeker in contrast met de bomvolle agenda van de personages in het eerste deel. Dit gebrek aan verhaalstof uit zich in te lang uitgerekte scènes en conversaties die aanvoelen als louter bladvulling. Frost had hier en daar ook gedurfder uit de hoek mogen komen, zeker wat betreft de driehoeksverhouding die niemands hart sneller doet kloppen.  

Maar die negatieve aspecten zullen de liefhebbers van goede sciencefiction worst wezen. De ondergrondse orde heeft met een intelligente worldbuilding een zeer sterke pijler waar een onderhoudend en spannend verhaal op rust. Van in het begin overheerst het verlangen om te ontdekken hoe de vork in de steel zit en Frost weet de lezer op het puntje van zijn stoel te houden door antwoorden af te wisselen met nieuwe vragen. Op het einde volgen er nog een paar verrassende twists en Frost sluit De ondergrondse orde af met een cliffhanger die je geen andere keuze laat dan reikhalzend uitkijken naar het derde en laatste deel, dat hopelijk de sterke punten van zijn voorgangers combineert.