Een teleurstellend einde

Na heel wat belevenissen is het Will en zijn vrienden gelukt om de duistere praktijken van de mysterieuze Ondergrondse Orde aan het licht te brengen. In een poging om de laatste mysteries te ontrafelen en dit oude kwaad voorgoed uit te schakelen, gaat Will een riskante samenwerking aan met de bezieler van het project, niemand minder dan zijn grootvader Franklin Greenwood. Met behulp van hun uitzonderlijke gaven trachten de vrienden de orde telkens een stap voor te blijven en dat leidt hen naar een onbekende en levensgevaarlijke wereld waarin hen heel wat fysieke en mentale uitdagingen te wachten staan.

Een onwaarschijnlijke vijand is het derde en laatste deel van de YA-trilogie ‘De Paladijnse voorspelling’. Grootste troef van Mark Frosts sciencefictionepos is het gedetailleerde, filosofische en tikkeltje ontwrichtende universum waarin het verhaal zich afspeelt. Desalniettemin bleek in De Paladijnse voorspelling en De ondergrondse Orde een onevenwichtige dosering van informatie en actie een ingrijpende achillespees en dat probleem is nog steeds niet van de baan. De eerste pagina's van Een onwaarschijnlijke vijand zitten boordevol suspense en lijken op te bouwen naar een razendspannende vertelling, maar Frost stapt algauw over op een veel te lange beschrijving van hoe alles in elkaar zit en dat vertraagt het leestempo aanzienlijk.

Gelukkig weet de vlotte schrijfstijl de traagheid van de inhoud deels weg te werken, waardoor het relaas nog steeds vlot wegleest. Rond pagina honderd komt er meer vaart in de vertelling. Informatieve stukken zijn nog steeds sterk aanwezig, maar zijn meer in evenwicht met de actie. Toch blijft het boek een slachtoffer van zijn eigen gedetailleerdheid. Een ander probleem van het complexe universum is dat er heel wat verhaalstof en personages voorafgegaan zijn aan dit derde boek. Frost gaat er onterecht vanuit dat alle details nog vers in het geheugen van de lezer zitten en dat zorgt voor een heleboel verwarring waardoor de emotionele betrokkenheid afneemt.   

Vooral de eerste twee delen van deze trilogie baden voortdurend in een ondoordringbare waas van mysterie en creëren de verwachting dat Frost op slinkse wijze naar een ingrijpende en verhelderende climax toewerkt. De teleurstelling is dan ook groot als blijkt dat Frost de lezer simpelweg aan zijn lot overlaat door bitter weinig vragen te beantwoorden en de gebeurtenissen min of meer af te raffelen. Dit zwakke einde geeft de trilogie in zijn geheel een zekere stuurloosheid omdat het totaal niet duidelijk is wat Frost probeert te vertellen.     

Een onwaarschijnlijke vijand vormt een teleurstellend einde van het veelbelovende en intelligent opgezette sciencefictionepos ‘De Paladijnse voorspelling’. Frost vraagt veel van de lezer en schenkt hem aan het einde geen voldoening, waardoor het uitdraait op een verwarrende en lichtelijk frustrerende leestrip. Erg jammer, want de reeks blijft nog altijd in het bezit van een verhaaluniversum dat met kop en schouders boven het gros van de hedendaagse young adult uitsteekt.