Boeiende opzet, magere uitwerking

De Amerikaanse schrijfster Gena Showalter liet zich al eerder opmerken met o.a. haar ‘White Rabbit Chronicles’, een reeks geïnspireerd op Alice in Wonderland van Lewis Carroll. Voor haar nieuwe reeks ‘Everlife’ zoekt ze haar inspiratie in het mysterie dat dood en leven heet. Dankzij Uitgeverij Harper Collins en vertaalster Valérie Janssen komt het eerste deel Firstlife ook bij de Nederlandstalige lezers terecht als Eerste Leven.  

In de wereld van de zeventienjarige Tenley Lockwood vormt het leven slechts een voorbereiding op de toetreding tot een van de twee rijken in het hiernamaals: Myriad en Troika. Tenley is door haar ouders beloofd aan Myriad, maar het meisje weigert trouw te zweren en riskeert hierdoor in de tussenwereld te belanden. Haar ouders laten haar opnemen in de gevreesde instelling Prynne, waar marteling het middel bij uitstek is om weigerachtige kandidaten over de streep te trekken.  

Tenley lijdt zwaar onder de aanhoudende fysieke en mentale kwelling, maar ze houdt voet bij stuk en weigert een keuze te maken. Wat ze niet weet, is dat haar beslissing van groot belang is voor Myriad en Troika. Ze bezit namelijk uitzonderlijke gaven die beide koninkrijken goed van pas zullen komen in hun onderlinge verhitte strijd. In een poging om het meisje voor zich te winnen, sturen beide kampen een gezant. Maar zullen zij Tenley van koers doen veranderen?  

In Eerste Leven benadert Showalter de thematiek van dood en leven op een vernieuwende en vermakelijke manier. Haar uitgangspunt met het leven als louter een voorbereiding op wat écht telt, barst van de mogelijkheden en de eerste hoofdstukken doen vermoeden dat Showalter heel wat van die kansen zal benutten. Jammer genoeg raakt die opwinding algauw bedolven onder een chaotische vertelstructuur en een overdosis aan uitgekauwde en platte verhaalelementen.  

Puur objectief gezien heeft Showalter genoeg fictieve wereldkennis in haar bezit om een overtuigend universum op te bouwen, maar ze dient deze kennis te rommelig toe en maakt haar uiteenzetting onnodig complex. Daarbovenop hangt het verhaal met haken en ogen aaneen en veroorzaakt het veel meer vragen dan dat het antwoorden biedt. Zeker als het aankomt op hoofdpersonage Tenley en haar verhevenheid laat Showalter de lezer te veel aannemen.  

Showalter geeft ook de indruk dat het universum en de ontwikkelingen ondergeschikt zijn aan de onverklaarbare aantrekkingskrachten tussen Tenley en haar gezanten. Dit laatste is niet noodzakelijk een doodsteek voor een verhaal, maar het probleem is dat de personages weinig persoonlijkheid hebben en vooral hun waarde halen uit hun schoonheid. Door de te sterke focus op deze driehoeksverhouding, passeren er heel wat hoofdstukken die weinig te vertellen hebben en die de voortgang belemmeren.  

Eerste leven bezit een verfrissende en intrigerende opzet, maar voelt op het einde vooral als een gemiste kans. Hopelijk brengen de vervolgdelen daar verandering in.