Ik ben niets bijzonders. Of toch?

Jan van negen is volgens zichzelf ‘niks bijzonders ’. (Ik ben zo gewoon. Zo gewoon, dat geloof je niet. Zo gewoon dat ik zin heb om te schreeuwen.) Zijn familie heeft allemaal wél iets bijzonders. Zijn zus is veel slimmer en zijn jongere broertje is een aandachtstrekker en een huilebalk. Ook zijn ouders hebben allebei wel iets wat hen onderscheidt. Jan zoekt naar een weg om meer gezien te worden en ook ergens bijzonder in te zijn. Er volgt een zoektocht waarin Jan samen met zijn vriendinnetje Nina uit gaat zoeken wat hem bijzonder zou kunnen maken. Verschillende records uit het Guinness Book of Records passeren de revue. Zo denkt hij achtereenvolgens na over het langste opstel en de scheefste blokkentoren, maar dat is toch een beetje saai vindt zijn vriendinnetje. Aan het eind komt er een oplossing voor zijn probleem. Deze afloop is een beetje voorspelbaar, maar wel positief.

Een leuk droogkomisch verhaal met grappige vondsten. Dit komt door de verteltoon en de grappige tekeningetjes. Deze zijn simpel en geven zelfs een extra accentje aan de tekst. Het boek is plezierig om te lezen, maar geeft ook het gevoel dat er erg meegelift wordt op het succes van de Het leven van een loser-hype van Jeff Kinney. De zoektocht had wel iets korter gekund en was af en toe een beetje gezocht.

Ik heet Jan en ik ben niets bijzonders is geschreven door Kathleen Vereecken. Behalve schrijfster is zij ook freelance-journaliste voor onder andere De Standaard. Zij schrijft boeken voor volwassenen en kinderen.

Eva Mouton maakte de tekeningen. Naast haar werk als illustratrice begon ze in 2010 een webshop met gadgets waarop eigen ontwerpen en tekeningen staan.

Kinderen van rond de 8-9 jaar zullen veel plezier aan het boek beleven. Ook voor moeilijke lezers een boek dat ze met plezier zullen lezen. Als voorleesboek ook aansprekend.