Passend maar onbevredigend eind aan fantasy-trilogie

Het einde van een trilogie is altijd het spannendste deel van de serie. De lezer heeft al vele uren geïnvesteerd in de serie en maakt zich op voor een bloedstollend spektakel dat een eind zal maken aan alle vragen die nog beantwoord moeten worden. In het geval van Bevroren nacht uit de reeks van Sara Raasch gaat het voornamelijk om de vraag hoe de grote magische oorlog uiteindelijk zal losbreken. En nog belangrijker… of onze geliefde Meira de strijd zal overleven.    

Eerst een korte terugblik op de vorige boeken. Meira en haar vrienden strijden tegen koning Angra in het magische land Primoria. In Sneeuw als as is Meira nog slechts een vluchteling uit het ten gronde gerichte rijk Winter, maar in het tweede deel begint ze zich meer en meer te ontpoppen als de winterkoningin die ze werkelijk is. Hoe erg ze haar best ook doet, alles lijkt tegen te zitten. Het laatste wat we van haar hebben vernomen voor we moesten wachten op deel drie, is dat ze de benen heeft genomen nadat wéér een rijk is bezweken onder Angra’s Bederf. Wanneer komt ze terug? Valt er nog iets te redden als ze eindelijk weer op het strijdtoneel verschijnt? En zijn haar nieuwe krachten genoeg om Angra voor eeuwig te verslaan?    

Het derde deel begint niet met de vaart die we kennen van de eerdere delen Sneeuw als as en IJs als vuur. Het tweede deel eindigde met het vertrek van Meira. Het was daardoor aan Mather en Ceridwen om zoveel mogelijk mensen te redden. Daarom zijn grote delen van het boek vanuit het oogpunt van deze twee personages geschreven. Helaas krijgen de twee geen echte eigen stem. Het is duidelijk dat we ze enkel volgen om de gaten in te vullen wanneer Meira niet in staat is om legers aan te voeren, mensen te redden en onbezonnen acties in te zetten.    

Daar komt bij dat de eerste hoofdstukken over Meira zelf ook niet voldoen aan de verwachtingen die gewekt werden door het spannende einde van IJs als vuur. Ze bevindt zich lange tijd in een afgelegen magisch rijk in de bergen, waar ze getraind wordt door twee magiërs: Rares en Oana. Pas wanneer Meira haar krachten beheerst, begrijpt en accepteert, zal ze zich weer bij haar vrienden kunnen voegen om de strijd met de wrede koning Angra aan te gaan. Dat duurt lang. Echt heel erg lang. De meeste pagina’s gaan héél diep en héél lang in op Meira’s gedachten, onzekerheden en psychische wonden. Het maakt ongeduldig. Waar blijft die oorlog?    

Halverwege hervindt Raasch haar stem en barst de strijd los. Magie die alle kanten op spat, onverwacht verraad, romantiek, een betoverende bruiloft in het midden van een legerkamp, doodbloedende lichamen van personages van wie je bent gaan houden… Niemand wordt gespaard, zeker de traanbuizen van de betrokken lezer niet. Bevroren nacht mag echt niet ontbreken in een boekenkast waarin de andere twee delen van Raasch al staan te schitteren.    

Helaas gaat het boek uit als een kaars in de laatste paar hoofdstukken. Spoilers zijn natuurlijk funest, dus het zal moeten volstaan te zeggen dat er elegantere manieren waren geweest om een bevredigend einde aan de saga te breien. De grote finale van Raasch was voorspelbaar en daardoor teleurstellend, omdat ze de rest van de serie juist wel weet te boeien door de lezer te verrassen.