Ik las en ik lachte en ik zag dat het goed was

David Arnold is een gevierde Amerikaanse schrijver, maar in Nederland nog niet zo bekend. Zijn debuutroman Mosquitoland komt pas in juni 2017 uit in de Nederlandse vertaling Muggenland. Gelukkig lag zijn tweede roman De Kids of Appetite al in februari in de boekhandel. Een sprankelend boek vol voelbare emoties en zinderende volzinnen.   

Wanneer jongeren beweren niet van lezen te houden, is de volgende stelling vaak van toepassing: ‘Dan heb je gewoon nog niet het juiste boek gevonden.’ Voor veel jonge lezers zijn het bijvoorbeeld de boeken van John Green hen uiteindelijk over de streep te trekken om toch toe te geven dat niet álle boeken slecht zijn. Die kracht heeft David Arnold ook. De Kids of Appetite zou wel eens het ‘juiste boek’ van heel veel leerlingen kunnen worden. Personages van hun eigen leeftijd, humor, mooie metaforen die nog wel goed te begrijpen zijn en herkenbare, pijnlijke situaties die tot de verbeelding spreken.  

De hoofdpersonages van dit boek over buitenbeentjes zijn Victor en Madeline. Victor heeft geen vader meer, zijn moeder gaat opnieuw trouwen en hij heeft het zeldzame Moebius-syndroom waardoor zijn gezicht grotendeels verlamd is. Mad is beide ouders kwijt en woont met haar vrienden in een verlaten kas in een boomgaard. Als verschoppelingen van de maatschappij blijken ze als geen ander het verschil tussen echt en nep te weten. Echt, dat zijn Madeline – ook wel ‘Mad’ – en haar bende dakloze vrienden.  

Onder leiding van Baz probeert het groepje dakloze wezen zich staande te houden in een koude, kille samenleving. Victor bewondert de groep al een tijdje van een afstandje. Wanneer hij na de verloving van zijn moeder met ‘Vriend Frank’ halsoverkop het huis uitvlucht met de urn van zijn vader, komt hij per toeval terecht bij Mad en haar vrienden. In de urn zit een handleiding over het uitstrooien van de as – een handleiding die allesbehalve eenduidig blijkt te zijn. Victor kan de hulp van zijn nieuwe vrienden goed gebruiken bij het ontcijferen en uitvoeren van de opdrachten.  

De vriendschap die ontstaat tussen het groepje wordt ontzettend mooi beschreven. Baz en zijn zwijgzame broer Zuz vertellen veel over hun moeilijke leven in Congo, vooral door op moeilijke momenten hierover te zwijgen. De elfjarige Coco is ontwapenend in haar eerlijkheid en Mad laat Victor voor het eerst voelen wat het betekent om écht van iemand te houden. Het jammer is dat David Arnold ervoor heeft gekozen om het hele verhaal plaats te laten vinden in één enkele week. Om dat geloofwaardig te maken, gebeurt er nét iets te veel.  

Ook de structuur van het verhaal is een minpunt aan het boek. De Kids of Appetite bestaat uit twee verhaallijnen: die van het heden, waarin Mad en Victor verhoord worden door de politie, en die van het verleden, waarin de groep de aanwijzingen van Victors vader uitvoert om de as op de juiste plekken uit te strooien. Door heden en verleden door elkaar te laten lopen, probeert Arnold spanning te creëren. Je weet immers al dat er een moord gepleegd is waarvoor Baz verantwoordelijk wordt geacht, terwijl Victor en Mad weten dat dit heel anders ligt. Doordat de verhaallijn uit het heden helemaal niet toe lijkt te werken naar deze moord, voegen de stukken uit het politieverhoor pas een extra laag toe aan het verhaal als het al bijna ten einde is.  

Bovendien lijkt het door deze niet-chronologische opbouw alsof het vinden van de moordenaar belangrijk is voor het verhaal, terwijl het boek helemaal niet over een moord gaat, maar over ontluikende vriendschap, ontdekken van wie je bent, persoonlijke groei en liefde in alle soorten en maten. Coco vat de kern van De Kids of Appetite heel mooi samen:  

‘En toen de kinderen écht iemand nodig hadden, iemand om van te kunnen houden en om te kunnen vertrouwen, vonden ze elkaar, en ze noemden zich de Kids of Appetite, en ze leefden, ze lachten en ze zagen dat ik goed was.’  

Dat laatste stuk van de zin is niet voor niets de ondertitel van het boek geworden. De Kids of Appetite is een prachtige roman over honger naar een beter leven en het heerlijke gevoel wanneer die hoop uit lijkt te komen.