Steengoede fantasy vol avontuur en diversiteit

Boeken die herkenbaar zijn, scoren over het algemeen goed bij jongeren. Zij zijn vaak nog niet klaar voor onderwerpen die te ver van hun eigen leven afstaan. Adolescenten willen zich vooral goed kunnen inleveren in de hoofdpersoon en dat is nu eenmaal het makkelijkst als de protagonist van jouw leeftijd is, liefst van hetzelfde geslacht is en met soortgelijke oroblemen worstelt als jij. In een samenleving die steeds multicultureler wordt, zijn boeken over witte, heteroseksuele jongens en meisjes uit Nederland dan ook niet langer voldoende. In menig boekenwinkel kun je kasten op thema vinden: ‘queerboeken’, ‘migrantenliteratuur’, noem maar op. Thema’s als geaardheid, vluchten uit je land van herkomst en racisme verkopen goed.    

Een boek dat in héél veel verschillende themakasten zou passen, is het pas uitgekomen debuut van Rima Orie. De zwendelprins is op de eerste plaats van fantasyroman vol spanning en avontuur. Dat is leuk voor iedereen, ongeacht je geaardheid, herkomst of geslacht. Er zijn goden, mythische wezens, een zoektocht naar een verloren prins, samenzweringen, vijanden die uiteindelijk vrienden worden en grootse paleizen vol fonkelende diamanten. In het begin is het nog even zoeken naar wat je hiermee moet. Ineens is er een enorm watermonster dat alleen mensen met een onzuiver hart opeet? Zonder enige aankondiging of uitleg? Dat is even schakelen. Maar na een pagina of honderd kun je niet anders dan meegaan in de wonderlijke wereld van Rima Orie.    

De hoofdpersoon is de zeventienjarige Simran. Ze is een wees die werkt in de keukens van het paleis van de hoogste heerser van het rijk. Dat is een arm bestaan waarin ze volkomen onderschikt is aan de wil van iedereen die hoger staat dan zij. Simran is haar hele leven al geobsedeerd door alles wat van buiten het paleis komt en ze is dol op mythes en verhalen. Als de prins van Fengart op bezoek komt, kan ze zich niet bedwingen en wil ze per se een blik op hem werpen. Dit leidt natuurlijk tot allerlei spannende verwikkelingen die ertoe leiden dat Simran uiteindelijk bij een soort nobele roversbende belandt. Samen met de magiër Tua, de sluwe leider Anders, zijn beste vriend Vidar en beschermster Bhoomi raakt Simran verzeild in een wereld vol gevaren en mysteries.    

De wereld uit De Zwendelprins bestaat niet echt, maar doet wel sterk denken aan India, vooral door de gebruikte woorden (‘rani’ voor koningin, ‘naanni’ voor oma, etc.) en de kledingstukken (ruimvallende broeken, sjaals die de haren bedekken, felgekleurde wikkeljurken). De hoofdpersoon, Simran, komt uit het fictieve rijk Suryan, waar iedereen een donkere huidskleur heeft. Naast Suryan ligt Fengart, waar de meeste mensen lijkbleek en witblond zijn. Een interessante combinatie die heel geschikt is om vooroordelen te laten zien, zonder dat racisme het hoofdonderwerp van het boek wordt.    

De Zwendelprins is bij uitstek een boek dat een grote verscheidenheid aan personages laat zien. Niet alleen de verschillende huidskleuren van de personages komen langs, maar in het land Madur regeren twee stapelverliefde koninginnen en er komt een dove vrouw in voor die gebarentaal spreekt met de andere personages. Er zijn landen waar vrouwen nooit koningin kunnen worden en er is een koninkrijk waarin iedereen vegetariër is. De meeste vooroordelen bestaan echter tegenover de magiërs, die door de rest van de wereld gezien worden als griezelige demonen en worden misbruikt als wapen tegen vijanden. Simran is een van de weinigen die inziet dat ook de magiërs maar gewoon mensen zijn, met goede en slechte kanten net als ieder ander.    

Soms is aan de schrijfstijl te zien dat dit pas Ories eerst boek is. Ze is pas begin twintig, junior jurist en heeft dit boek kunnen uitgeven door een schrijfwedstrijd van Moon YA te winnen. Moon YA heeft qua redactie wat steekjes laten vallen, want er zitten hier en daar irritante fouten in de zinsbouw en woordkeuze, maar dat is Orie zelf niet aan te rekenen. Helaas laten Ories beschrijvingen af en toe ook te wensen over. Wanneer ze de jongen tegenkomt op wie ze later verliefd zal worden, is dat voor de lezer direct duidelijk. Ze vindt het prettig om haar naam te horen uit zijn mond, er gaat een ‘schokje’ door haar lichaam heen als hij haar aankijkt, noem maar op. Het ligt er allemaal wel érg dik bovenop. Ook zijn niet alle grappen even gevat en Orie vindt het vaak nodig om te benoemen dat een antwoord erg geestig, sarcastisch of gemeen is, in plaats van de dialogen voor zichzelf te laten spreken.    

Voor een debuut is De zwendelprins ontzettend goed. Sterker nog, los van het feit dat dit Ories debuut is, smaakt het boek gewoon naar meer. Fantasy vol avontuur en diversiteit is precies waar we in Nederland weinig van hebben. Het mysterie in het verhaal is aan het eind opgelost, maar er zijn nog zoveel losse eindjes dat een vervolg – of op z’n minst een spin-off – niet uitgesloten lijkt. Hopelijk kan Rima Orie genoeg tijd vrijmaken naast haar baan om te blijven schrijven. Zo’n talent mag niet verloren gaan.