Een feest van herkenning voor elke vrouw

Niemand is perfect, hoe erg we ook ons best doen wel zo over te komen. Ook relaties zijn nooit vlekkeloos, ook niet als geen van beiden er zelfs maar over nadenkt te vertrekken. En de kinderen? Ook die zijn niet altijd lief. We weten allemaal dat het gras bij de buren niet écht groener is, maar toch voelt het altijd alsof je zelf tekortschiet. Fien De Meulder laat in Een redelijk gelukkig huwelijk zien dat het leven van in ieder geval één vrouw verre van perfect is. Maar daardoor niet minder hilarisch om over te lezen, gelukkig.

Een redelijk gelukkig huwelijk is eigenlijk geschikt voor iedereen. Oké, misschien iets meer voor vrouwen dan voor mannen, aangezien een aanzienlijk deel van het boek draait om de perikelen rondom ongesteldheid, het snoeien van je ‘damestuintje’, in paniek raken bij het ontdekken van kinharen of het totaal ontkennen van stemmingswisselingen. Dat je zelf best weet dat je ze hebt, betekent NIET dat je wederhelft je daarop mag wijzen. Integendeel. Voor vrouwen een oase van herkenning dus.

Het verhaal is heel simpel: een huisvrouw van begin dertig houdt zielsveel van haar man en kinderen, maar wordt tegelijkertijd gillend gek van de sleur waarin ze gevangen lijkt te zitten. Om haar frustraties kwijt te raken, schrijft ze vrijwel elke dag in haar dagboek – een bestandje op haar computer dat ze ‘Mascara_Workshop.doc’ heeft genoemd, verstopt in een mapje dat ‘Make_Up’ heet. Daar zal haar man het nooit vinden. Doordat ze voornamelijk schrijft over de vervelende, maffe en verwarrende gebeurtenissen en gedachten uit haar leven, is elke dag weer komisch voor de lezer, hoe depressief de hoofdpersoon er soms ook van wordt.

De hoofdpersoon was vroeger docent Engels, wat zorgt voor leuke taalgrapjes en tirades over grammatica fouten. Daarnaast is ze ook nog eens een expat en zijn haar vrienden andere expatvrouwen. Dat versterkt de eenzaamheid die te toch al vaak voelt als ze de hele dag alleen maar met haar kinderen praat. De scènes die zich afspelen in de ‘moedergroep’ behoren tot de meest hilarische van het boek. De haat en nijd die vanzelf boven komt borrelen als je een groep vrouwen langer dan een uur bij elkaar zet, is zeker de moeite waard om over te lezen. Een hele pagina over hoe lastig het is een cake aan te snijden zonder ruimtelijk inzicht? Fien De Meulder draait er haar hand niet voor om.

De hoofdpersoon mag dan een huisvrouw zijn, haar problematiek is die van iedere vrouw, ongeacht haar werk of achtergrond. Neem bijvoorbeeld de strijd met het huishouden:

“Ik heb nog altijd niet naar het kantoor gebeld, dus vandaag kwam er geen poetsvrouw. Het leek me nuttig dan maar zelf wat schoon te maken. Ik heb een nat doekje op de grond gegooid en dat met mijn schoenzool over de ergste vlekken gewreven. Dan heb ik drie afleveringen van Law and Order gekeken en een dutje gedaan. Babystapjes.”

Ook als je zelf geen kinderen hebt, kun je niet om de komische noot heen die Fien De Meulder in elke zin gooit. Zo zit mama een middag lang piano te oefenen, omdat ze stiekem haar duetpartner wat al te leuk vindt. Natuurlijk doet ze daar niets mee en is ze trouw aan haar man, maar fantaseren kan toch geen kwaad? Binnenkort is er een concert van de muziekschool, waarbij ze moet samenspelen met PianoMan, zoals ze hem gedoopt heeft. Zij hoeft alleen de akkoorden te spelen, hij doet de melodie, maar de vlinders in haar buik maken het lastig te concentreren. Oefenen dus! Haar woeste repetities op de piano blijken ook effect te hebben op haar twee jonge kinderen, die ze lieftallig aanduidt met K1 en K2:

“Ik heb de rest van de dag geoefend. Het verbaast me dat de kinderen niet klaagden over de eindeloze herhaling van die een-twee-drieakkoorden, opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw, de hele namiddag lang. Als mama het doet, zal het wel normaal zijn. Toen ik later aan het koken was, hoorde ik K1 het ‘liedje’ neuriën. Alleen hoempapa, zonder enige melodie. Het was redelijk surrealistisch.”

Fien De Meulder is hilarisch, beschrijft herkenbare situaties en weet ook aparte gebeurtenissen zo te vertellen dat het voelt alsof je erbij was. Haar personages zijn over het algemeen wel stereotypes, maar dat is ergens ook de charme. Dat is immers ook hoe we in het dagelijks leven vaak naar mensen kijken: de sexy vader aan de schoolpoort, de behaloze slettebak die toch je beste vriendin wordt, de lieve lesbienne, de strenge pianojuf. Geen literatuur met meerdere betekenislagen, maar wel een lekker weg te lezen roman die je minimaal één op de vijf pagina’s hardop laat lachen.