Onbevredigend einde van originele maar matig uitgewerkte duologie

Let op! Deze recensie bevat spoilers over het voorgaande deel, Everless.

Geen trilogie, maar een duologie. Dat is hoe de serie Everless van Sara Holland wordt genoemd. Dat betekent dat Evermore: de tovenares en de alchemist het tweede én laatste deel is van de complete serie. In een interview liet Holland weten dat de deur naar een nieuw verhaal in de wereld van Sempera niet uitgesloten is. Evermore werpt in elk geval genoeg vragen op om als lezer te hopen op meer.    

Waar hadden we Jules ook alweer achtergelaten in deel 1? Voor wie het niet meer weet: Jules kwam erachter dat er waarheid school in de verhalen over de tovenares en de alchemist. Jules zelf bleek de alchemist te zijn en dienstmeisje Caro bleek niet meer dan een sluwe vermomming van de tovenares. In de sprookjes en mythes was de alchemist de slechterik, maar niets bleek minder waar. Caro wilde niets liever dan Jules vinden en gebruiken voor haar snode plannen. Aan het eind van Everless zijn er al verschillende doden gevallen, waaronder Jules’ vader en haar jeugdliefde Rowan. Rowans broer Liam bleek een onverwachte bondgenoot en hij hielp Jules om te ontkomen aan Caro. Aan het eind van het boek sloeg Jules op de vlucht.    

Jules zou Jules niet zijn als ze zich ook maar iets aantrok van Liams zorgvuldig opgestelde vluchtplannen. Meteen al op de eerste pagina’s van Evermore besluit ze om niet per schip Sempera te verlaten, maar juist in het hol van de leeuw te blijven vertoeven. Maar is Jules er klaar voor om tot het uiterste te gaan om Caro te verslaan? En welke offers moet ze ongewild brengen om dat doel te bereiken? Wie o wie zullen deel 2 niet overleven?    

De opzet van het boek is gruwelijk spannend. Sara Holland gunt haar lezers weinig tijd om weer aan de wereld van Jules te wennen en zet meteen een heel dorp in lichterlaaie. Verdriet, verwijten en wilde achtervolgingen – de wilde start van Evermore heeft het allemaal – en méér. Het is onmogelijk om het boek na de eerste paar hoofdstukken weg te leggen. Helaas wordt die spanning al snel minder, doordat Jules en Liam zich vooral verdiepen in verhalen over de tovenares en de alchemist. De spanning zit dan vooral in Jules’ hoofd en in de herinneringen aan haar vorige levens. Die herinneringen zijn soms erg vaag, waardoor je je pagina’s lang zit af te vragen wat je nou precies gelezen hebt.    

Waar Holland in deel 1 de lezers nog een intiem kijkje in Jules’ hoofd schonk, blijft dit uit in Evermore. Jules realiseert zich soms plots iets belangrijks en onderneemt dan meteen actie. Om het spannend te houden voor de lezers, wordt hen niet verteld wat Jules weet. Dat is soms nodig voor de spanningsboog, maar de kunstgreep wordt in Evermore wel érg vaak en érg opzichtig toegepast. Bovendien maakt het een toch al ingewikkeld verhaal niet bepaald makkelijker om te volgen. De plotwendingen zijn onverwachts, maar niet per se spannend, doordat pas heel laat duidelijk wordt wat er nou allemaal gebeurd is.    

Het beste aan het vorige boek was zonder twijfel het einde. Een ijzersterke cliffhanger en interessante keuzes van allerhande personages. Dat Holland niet bang was om personages te vermoorden, maakte het einde alleen maar beter. Helaas is het einde van Evermore niet veel soeps. De ontknoping is op z’n zachts gezegd slap. Alle losse verhaallijntjes worden slordig aan elkaar geknoopt en voorzien van een korte epiloog die meer vragen opwerpt dan antwoorden geeft. Het enige positieve aan de epiloog is dat er alle ruimte is voor een vervolg, een spin-off, losse verhalen over Sempera, wat dan ook.   

Aangezien het einde van Evermore bepaald niet bevredigend is, ligt het in de lijn der verwachting dat Sara Holland ooit opnieuw op bezoek zal gaan in Sempera en ons meer vertelt over de achtergrond van de wereld die ze geschapen heeft. Hopelijk duurt het niet al te lang voor ze die sprong waagt. Het idee van de serie blijft ondanks alles namelijk fier overeind staan: bloed is tijd en tijd is geld. En in zo’n wereld moet je alle geld, alle tijd en al het leven dat je hebt goed besteden. Een boodschap die nooit aan actualiteit zal inboeten.