Liegen is een paling en liefde is een bloembol... Uhm, wat?

Betalen met bloed, prachtige jurken, een kasteel, tovenaressen en knappe jongens. Everless: het meisje en de alchemist heeft voor ieder wat wils, mits je van zwijmelen houdt. De kaft is in elk geval een klein kunstwerkje, maar geldt dat ook voor het verhaal zelf? Is Sara Holland een debutant waar we meer van willen horen?    

Hoofdpersoon Jules is zeker niet doorsnee. Ze is zorgzaam en lief, maar ook dapper en niet bang om te gaan voor wat ze wil. Die tegenstelling maakt haar een interessant meisje om te volgen. Jules woonde vroeger met haar vader op landgoed Everless, waar ze beiden werkten voor de adellijke en steenrijke familie Gerling. Als jong meisje speelt ze met de broers Roan en Liam Gerling, die van elkaar verschillen als dag en nacht. Roan is een lieve, vrolijke jongen, terwijl zijn oudere broer altijd boos kijkt en bijzonder wreed overkomt. Na een vreselijk voorval worden Jules en haar vader gedwongen om te vluchten en een nieuw bestaan op te bouwen in het dorpje Crofton.    

Jaren later, als Jules zeventien is, krijgt ze de kans terug te keren naar Everless als dienstmeisje tijdens de voorbereidingen voor het huwelijk van Roan Gerling met de prinses van Sempera, Ina Gold. Jules koestert nog altijd warme gevoelens voor Roan en dat laat Sara Holland wel héél duidelijk merken tijdens de eerste paar hoofdstukken. Jules’ vader is in levensgevaar, maar Jules denkt:    

‘Het is niet het juiste moment om aan Roans knipoog te denken, maar ik kan er niks aan doen; het beeld komt vanzelf in me op en ik krijg een warm gevoel in mijn borst. Ik vecht er niet tegen.’    

Het ligt er constant zo dik bovenop, dat het niet eens meer spannend is of Jules ooit aan haar gevoelens zal toegeven.    

Naast het nogal zwakke liefdesverhaal gaat Everless voornamelijk over de koningin van Sempera. Ze is al eeuwenoud, doordat ze bloedijzers slikt. Deze bloedijzers zijn het meest originele – wellicht het enige originele – aan Sara Hollands debuutroman. In het boek staat bloed gelijk aan de tijd die je te leven hebt. Wanneer je bloed laat afnemen, lever je een deel van je leven in. Dit bloed wordt vervolgens omgezet in munten, ook wel bloedijzers genoemd. Een uur, een dag, een maand, een jaar – alles is mogelijk. Het voordeel is dat je kunt betalen met je bloed, maar het nadeel is natuurlijk dat de armen hierdoor maar heel kort leven, terwijl de rijken andermans bloedmunten kunnen inslikken en hierdoor vele jaren langer leven. De koningin is dankzij deze bloedijzers al eeuwen aan de macht. Er gaan zelfs geruchten dat ze behalve bloedijzers ook mensenharten eet. Welke duistere geheimen heeft de koningin uiteindelijk? Is ze zo griezelig als ze lijkt? Waarom wil Jules’ vader koste wat kost dat ze wegblijft bij de koningin?    

De plot is uiteindelijk best aardig. De eerste helft van het boek ligt alles er zo dik bovenop dat er weinig aan te beleven valt, maar aan het einde weet Holland toch nog te verrassen. Helaas leidt de schrijfstijl van Holland enorm af van het verhaal zelf. De metaforen, vergelijkingen en clichés vliegen je om de oren. Jules’ verdriet is een ‘grote, donkere zee’ en een lach wil ze om zich heenslaan ‘als een warme deken’. Wat dacht je hiervan: ‘Liegen is alsof je een paling in je maag hebt: de waarheid probeert altijd naar boven te kronkelen.’ De paling is in elk geval een stuk origineler dan verdriet omschrijven als een ‘peilloze diepte’ of een troostende vriendin als ‘zij is het vasteland en ik verdrink’. Ook wanneer Jules zwijmelt over Roan liggen de maffe vergelijkingen op de loer:    

‘Zijn stem, zijn lach, zijn vriendelijkheid hebben me naar hem toegelokt, als een bloembol onder de harde grond die in de lente aangetrokken wordt door het zonlicht.’    

Uiteindelijk is Sara Hollands debuut niet écht overtuigend. Er zit wat interessante folklore in, een snufje magie en enkele horrorelementen – een aardige mix. Het idee van bloed als betaalmiddel is interessant en origineel, maar de uitvoering laat te wensen over. Gelukkig is het slot beter dan de rest van het boek, waardoor de deur naar een goed vervolg open blijft staan.