Zwijmelen, zwijmelen en nog eens zwijmelen

Iedereen die ook maar enigszins thuis is in de wereld van YA-romantiek, heeft ooit al eens een boek in handen gehad van een schrijver die in eerste instantie alleen op Wattpad opereerde. Denk aan Anna Todd met haar erotische OneDirection fanfics. Zelfs de schrijfster van de serie Vijftig tinten begon op deze site. Ook Estelle Maskame (1997) is ontdekt via de vrolijke oranje verhalensite. Na haar succesvolle ‘#DIMILY’-trilogie, komt ze nu met een losse roman: In het diepe. Is ze de hype waard?

Veel lezers van In het diepe zullen fans van de ‘#DIMILY’-serie zijn. In deze serie draaide alles om Eden en Tyler. Komen ze bij elkaar of niet? Weten ze alle obstakels te overwinnen? Qua thematiek voldoet In het diepe ruimschoots aan de verwachtingen. In alle boeken van Maskame is er steeds een reden waarom de relatie niet makkelijk is of zelfs weinig kans van slagen heeft. In haar nieuwe roman staat de dood van familieleden tussen twee pubers in – een wat zwaarder onderwerp dan in de trilogie het geval was.

De hoofdpersoon uit In het diepe is de zeventienjarige MacKenzie, een lief meisje dat zich staande probeert te houden in een gezin dat verscheurd wordt door verdriet. Sinds haar zusje Grace vier jaar geleden dood werd geboren, vlucht vader in zijn werk en moeder in de drank. Omdat Kenzie het probleem niet onder ogen wil zien en zich bovendien schaamt, vertelt ze niemand over de problemen in haar gezin. Toch had Kenzie lange tijd een gelukkig leven, vooral doordat ze stapelverliefd was op Jaden. Helaas verliezen Jaden en zijn tweelingzus Danie hun ouders in een geheimzinnig auto-ongeluk. Kenzie is doodsbang dat Jaden, net als haar ouders, nooit meer de oude zal worden. Ook heeft ze geen idee hoe ze hem moet troosten, omdat dat haar niet eens lukt bij haar eigen moeder. Ze neemt een radicaal besluit: Jaden bestaat niet meer voor haar.

Het verhaal begint een jaar na het ongeluk, wanneer de twee dus ook al een jaar niet meer met elkaar gepraat hebben. Langzaam, via allerlei toevallige en gespannen situaties, komen Jaden en Kenzie weer nader tot elkaar. De vraag is natuurlijk of ze weer verliefd zullen worden. Kan Jaden Kenzie vergeven? En voor wat (of wie?!) moesten Jadens ouders precies uitwijken vlak voor hun noodlottige botsing tegen een boom?

Zoals uit de beschrijving van de inhoud al op te maken valt, is het boek één en al gezwijmel. Er zit geen actie in en eigenlijk alleen romantische spanning. Daar is helemaal niets mis mee, want die romantiek ligt er zo dik bovenop in elke zin van het verhaal, dat je er wel in móét meegaan. Wegdromen gegarandeerd. Het is echt een boek om van te genieten op een druilerige dag met een kopje thee, want de lach van de knappe Jaden fleurt je hele dag op, alleen maar door erover te lezen.

Zoals voor veel zwijmelboeken geldt, vervalt Maskame regelmatig in clichés. Er wordt flink door haren gewoeld, gebloosd en gezucht. Natuurlijk heeft Jaden een scheve glimlach en is er ook een jaloerse ex in het spel. Gelukkig storen die clichés niet. Het echte leven zit er immers ook vol mee, zeker als het om de liefde gaat. Het enige wat wel stoort, is het feit dat Maskame constant uitlegt wat er gebeurt. Het is niet voldoende om Kenzie hard te laten lachen na een grapje; daar moet aan worden toegevoegd: “Jaden is niet alleen superaantrekkelijk, hij is ook grappig en soms zelfs ronduit komisch.” Dat is slechts één van de vele voorbeelden van storende beschrijvingen van situaties die voor de lezers meteen al duidelijk waren.

Toch zijn ook deze herhalingen niet écht erg. Het draait immers om het zwijmelen en dat zit wel goed. Maskame probeert om ook een zwaarder thema, de dood, erin te verwerken. Dat lukt vrij goed, al blijft het ondergeschikt aan de liefdesperikelen. Daardoor blijft de geloofwaardigheid van de verslaving van moeder bijvoorbeeld ver te zoeken. Waarom zegt nooit iemand hier iets van, terwijl de hele familie ervan weet? En waarom vinden Kenzies vrienden het niet vreemd dat ze al jaren niet meer bij haar over de vloer mogen komen? Ook de plotselinge keuze van moeder om alle wijnflessen leeg te gooien, voelt gemaakt en dient vooral ter ondersteuning van het liefdesverhaal.

Het boek eindigt heel open, wat toch doet hopen dat Maskame nog een vervolg zal schrijven. De schrijfster is pas twintig jaar oud, dus ook als In het diepe geen vervolg krijgt, kunnen we hopelijk nog veel van haar verwachten. Haar roman In het diepe is niet vernieuwend of super spannend, maar Maskames heerlijke romantiek smaakt naar meer. Je kunt immers nooit te veel zwijmelen. Voor YA-liefhebbend Nederland is te hopen dat ook die boeken vertaald zullen worden.