Betoverend mooi debuut van een geboren sprookjesvertelster

De wereld is een stuk minder griezelig als je precies weet hoe goed de persoon tegenover je is. Of hoe slecht natuurlijk. In de magische wereld waarin Leora leeft, wordt iedere daad van betekenis vastgelegd op je huid door middel van een tatoeage. Eén blik op je buren, klasgenoten of collega’s is dus genoeg om ze te kennen. Klinkt dat als een helder, overzichtelijk leven dat net zo zwart-wit is als de tatoeages op je huid? Natuurlijk blijkt niets minder waar in de debuutroman van Alice Broadway die de toepasselijke titel Inkt draagt.  

Het boek is alleen al een juweeltje vanwege de schitterende omslag van Jamie Gregory en Caren Limpens. Tijdens het lezen blijkt al gauw dat elke zorgvuldig vormgegeven afbeelding op de voorkant een rol speelt in het boek. De raaf, de uil, de veer, de bladeren, het meisje… Eigenlijk vormen ze een cryptische samenvatting van Leora’s verhaal.  

Als de glimmende, bronzen tekeningen op de kaft niet genoeg zijn om je over te halen dit boek open te slaan, doet de inhoud dat hopelijk. Eindelijk weer eens een origineel idee voor een YA-fantasyroman. Geen rijk dat in oorlog is, geen koninklijke familie en al helemaal geen oeverloos gezwijmel over jongens die elke vijf pagina’s een keer om onverklaarbare redenen hun shirt uittrekken, maar gewoon een goed boek. Een beetje liefde, een snufje spanning, de dood van een geliefde, een stevige mythologische basis voor een geheel nieuw geloof en natuurlijk een handjevol geheimen – daarmee blijkt debutante Broadway het perfecte recept gevonden te hebben voor een sprankelend en bijzonder verhaal. Het vormt het begint van haar serie, die belooft uit te gaan groeien tot een trilogie.

Ans van der Graaff liet met haar vertaling van onder meer Words in Deep Blue (vertaald als Donkerblauwe woorden) al zien dat ze de lezer het gevoel kan geven een oorspronkelijk Nederlands werk in handen te hebben. Dat lukt haar ook weer bij Inkt. Het enige wat tijdens het lezen van het boek oprecht storend is, is een inhoudelijk detail. Hoofdpersonage Leora droomt regelmatig en net zoals bij ons ‘echte mensen’ zijn die dromen verbonden aan haar leven. Ze laten zien waar ze zich druk over maakt. Helaas zijn die dromen opzichtig schuingedrukt, alsof het anders niet duidelijk zou zijn dat het om dromen gaat. Leora is geen meisje dat de toekomst kan voorspellen door middel van dromen of iets anders in die richting, waardoor haar dromen geen enkel doel dienen. Jammer, want na een paar hoofdstukken begint hun schreeuwerige aanwezigheid te storen.  

Vanaf pagina één weet Broadway je te interesseren voor haar originele wereld vol sprookjes, rituelen en magische beroepen, maar pas na een paar hoofdstukken zit je écht in het verhaal. Hoe dat komt? Het nadeel van een heel nieuw idee is dat het even duurt om de achtergrond te schetsen waartegen de gebeurtenissen zich afspelen. Een gouden regel die elke schrijver kent is natuurlijk Show, don’t tell. Laat je lezers zelf alles ervaren tijdens de gebeurtenissen en dialogen, zonder een uitgebreide set-up nodig te hebben waarin je alle benodigde details van je fantasywereld uit de doeken doet. Dat laatste doet Broadway op de eerste pagina’s van Inkt nog wat veel, waardoor je meer bezig bent met het verkennen van het dorpje Saintstone en haar inwoners dan dat je heerlijk halsoverkop de actie in duikelt.  

De kracht van Inkt is dat het dorp natuurlijk maar klein is en dat je daardoor eens niet meteen hoeft te geloven dat een jonge heldin een heel rijk of zelfs de hele wereld moet redden. Sterker nog, Leora’s wereld is zo klein dat ze zich alleen bezighoudt met welk beroep ze mag gaan uitoefenen en het verwerken van de dood van haar vader. Met elke pagina die je omslaat, lijkt haar wereld een stukje groter te worden, doordat ze ontdekt dat zelfs haar simpele dorpje tot in iedere uithoek gevuld is met geheimen die ze nooit voor mogelijk had gehouden. Haar hele leven heeft ze geleerd om mensen zonder tatoeages te vrezen – de ‘blanco’s’ die naar Featherstone zijn verbannen omdat ze niets anders wilden dan het zaaien van oorlog en verderf. Maar zijn de blanco’s wel zo slecht? En vertellen iemands tatoeages wel het hele verhaal? Hoe goed ken je de mensen om je heen, zelfs de mensen die al je hele leven kent, vertrouwt en liefhebt? Aan het eind neemt een Leora een dapper besluit over wat ze gelooft en hoe ze haar leven wil leiden. Gelukkig hoeven we nog geen afscheid te nemen van deze sprookjesachtige vertelling. Deel 2 en 3 beloven opnieuw knallers te worden.