Nóg een keer Twilight met nóg meer details

Eindelijk, na jaren wachten, is hij er dan: de bijna 700 pagina’s dikke pil waarin we Twilight door Edwards ogen kunnen beleven. Waar lezers in Twilight samen met Bella Swan zwijmelden over de glitterende vampier die werkelijk alles goed kan, krijgen we in Midnight sun een kijkje in de gedachten van Edward Cullen. Dat had heel interessant kunnen zijn, maar helaas is het boek vooral één lange herhaling van alles wat trouwe fans allang wisten.

Steeds meer series krijgen spin-offs, met wisselend succes. En ook succesvolle boekenseries worden uitgemolken tot er niets meer te halen valt. Denk aan Grey, het boek waarin E.L. James het verhaal van Vijftig tinten grijs vertelt vanuit het oogpunt van Christian. Dat boek was één en al herhaling en alleen de moeite waard voor échte fans die gewoon nooit genoeg kunnen krijgen van het bekende verhaal. Hetzelfde is helaas waar voor Midnight sun.

Waar gaat dit nieuwste boek eigenlijk over? Het is in feite Twilight, met een paar extra scènes en belachelijk veel details. Voor de fans die het eerste deel lazen toen het uitkwam in 2005 is het heerlijk om weer weg te zwijmelen en zichzelf te verliezen in de liefde tussen Bella en Edward. Oh, al die tienerangsten, seksuele spanning en de eeuwige liefde… Prachtig. Het voelt bijna alsof je het met Midnight sun opnieuw zit te lezen. En dat is precies wat het boek zo goed en slecht tegelijk maakt. Het is een heerlijke herhaling van het oude verhaal, maar er zit vrijwel niets nieuws in.

Stephanie Meyer had zoveel interessante dingen kunnen doen. Ze had haar lezers mee kunnen nemen in Edwards verleden, ze had ons kunnen tonen hoe de familie Cullen met elkaar omgaat en wie Edward is wanneer hij niet bij Bella is. Misschien hadden we nog wat nieuwe gesprekjes tussen Bella en Edward kunnen lezen die niet in Twilight zaten. Helaas grijpt Meyer die kans niet. In interviews geeft ze toe dat het schrijven van het boek niet wilde vlotten en dat ze de scènes waarin Bella voorkwam lastig vond, terwijl de nieuwe scènes zonder haar juist makkelijker gingen. Dat had een signaal kunnen zijn dat er gewoon heel veel oude scènes uitgegooid moesten worden. Out with the old, in with the new. Jammer genoeg heeft ze dat niet gedaan.

De nieuwe scènes vallen overigens ook nogal tegen. We kregen in Eclips en Breaking dawn heel veel verhalen te horen over Alice, Jasper, Emmett en Rosalie. In dit boek had Meyer ons nog verder mee kunnen voeren in de wereld van de vampiers, maar in plaats daarvan zitten de lezers bijna 700 pagina’s lang vast in het hoofd van een vampier die zo volledig geobsedeerd is door een mensenmeisje dat hij niets anders doet dan kijken hoe ze slaapt. Dat was al een beetje aan de griezelige kant in Twilight en het wordt er niet minder stalkerig op in Midnight sun. In het oorspronkelijke boek was Edward tenminste nog stoer, mysterieus, een knappe jongen waar elke meisje voor in katzwijm zou vallen. Nu blijkt hij nog nerveuzer dan Bella. De onzekerheid en wanhoop druipen gewoon van de pagina’s.

Gelukkig is de vertaling van Maria Postema en Elise Kuip wel gewoon top. Hier en daar laten ze een Engels woord staan ('high school' in plaats van 'middelbare school'), maar dat het enige waar iets op aan te merken valt.

Grote fans kunnen het boek vast niet laten liggen, maar als je écht even terug wilt naar die eerste keer dat je Twilight las, dan… ja, dan kun je eigenlijk gewoon beter het eerste deel nog een keer lezen. Misschien de films nog eens kijken op Netflix. Midnight sun is de plek in je boekenkast alleen waard als je de serie compleet wil hebben, maar niet als boek op zich.