Helaas is de kaft mooier dan het verhaal

Weer een betoverende kaft en opnieuw een sprookjesachtig verhaal. Alice Broadway tovert verder waar ze gebleven was. In 2018 kwam de Nederlandstalige versie van het debuut van Alice Broadway uit: Inkt. Een jaar later is het eindelijk tijd voor het vervolg: Vlam. Is het tweede deel van de trilogie net zo spannend en origineel als deel een?    

Het antwoord is eigenlijk heel simpel. Nee, het boek is niet net zo spannend. En nee, het boek is niet net zo origineel. Dat was ook wel erg moeilijk, want de lezers zijn intussen gewend aan de wereld die Broadway geschapen heeft. Er zijn twee dorpen die in ongemakkelijke vrede leven: het dorp waar Leora vandaan komt en het geheimzinnige dorp diep in het bos. Leora’s dorp Saintstone hebben we al verkend in deel een. Daar heeft iedereen tatoeages die hun leven weergeven, inclusief hun grootste fouten. Leora heeft tatoeages leren zetten én ze heeft de gave om andermans huid te lezen. Voor haar zijn de tatoeages meer dan plaatjes: zij weet precies wat de mensen hebben meegemaakt, puur door naar hun huid te kijken.    

In Vlam leren we het andere dorp kennen: Featherstone. Daar wonen de geheimzinnige blanco’s, die geen enkel inktteken op hun huid hebben. Hun geloof is totaal anders. Hoe raakt Leora daar verzeild? Leora maakte het in deel een erg lastig voor zichzelf, door op te komen voor de ‘vergetenen’. Dat zijn mensen die zulke grote fouten gemaakt hebben dat ze na hun dood niet herinnerd mogen worden. Juist het herinneren van de doden is heel belangrijk in het geloof Saintstone, dus een ergere straf kan er niet zijn. Leora kwam er aan het eind van deel een achter dat ze de dochter is van een gemerkte én een blanco. Bovendien verschijnen haar tatoeages vanzelf, zonder dat er inkt aan te pas komt. Bijzonder? Nogal!    

In deel twee wordt ze naar Featherstone gestuurd door de gemene burgemeester. Ze kan haar misstappen goedmaken door spion te zijn voor Saintstone. Wat zijn de geheimzinnige blanco’s van plan? Dat klinkt spannend en dat is het ook – de eerste paar pagina’s tenminste. Daarna vervalt het boek al snel in een eindeloze verhaling van dezelfde problemen. Leora wil weten waar ze vandaan komt, wie haar ouders écht waren en waarom het geloof van de twee dorpen zo sterk verschilt. Ze twijfelt of ze nou echt wil spioneren, of dat ze eigenlijk gewoon vluchteling is en haar plek in Featherstone wil vinden. Die twijfel beslaat zoveel pagina’s dat het simpelweg oersaai is om door die hoofdstukken heen te komen. De personages die ze tegenkomt worden gelukkig wel redelijk uitgediept, waardoor je niet alleen maar over Leora hoeft te lezen.    

Elke zoveel hoofdstukken is het tijd voor een verhaal. Zowel het geloof van Siantstone als dat van Featherstone is grotendeels gebaseerd op verhalen over de gemerkte koningin Moriah en haar blanco zus Belia. Die verhalen worden in Featherstone elke avond rond het vuur verteld. Die verhaaltjes zijn op z’n zachtst uitgedrukt nogal suf. Vaak zijn het bij elkaar geraapte sprookjes en mythes. Een meisje dat zich niet mag prikken aan een naald, een koning die een voorspelling krijgt dat zijn eigen kind het koninkrijk ten val zal brengen… Ja, dat kenden we allemaal al. De bewerkingen zorgen er wel voor dat de verhalen voelen als onderdeel van het geloof van de bewoners, gelukkig.    

Een ander probleem is dat de verhalen uit Featherstone worden vergeleken met de verhalen uit Saintstone, maar zonder die verhalen te herhalen. Het spiegelverhaal wordt in een paar zinnetjes samengevat, maar dat is niet altijd genoeg. Je wordt als lezer geacht alles uit deel een nog te weten. De boeken vlak na elkaar lezen of Inkt erbij houden om doorheen te bladeren is dus aan te raden.

Het laatste en misschien wel grootste minpunt is dat het totaal ongeloofwaardig is dat Leora een lichtpunt is voor welk geloof dan ook, een redder, iemand in wie mensen gaan geloven. Ze krijgt een prachtig achtergrondverhaal mee dat echt wel tot de verbeelding spreekt, maar hier wordt te weinig mee gedaan. De meeste mensen in Featherstone moeten er constant van overtuigd worden dat Leora geen vloek op zich heeft rusten en dat ze te vertrouwen is. Toch gaan de leiders van Featherstone en Saintstone ervan uit dat ze meer kans maken op winst met Leora aan hun kant. Waarom is totaal onduidelijk. Ze is de Harry Potter van haar wereld, maar dan zonder twee fantastisch uitgewerkte vrienden, zonder tot in de details uitgewerkte karakterontwikkeling waardoor iedereen in haar gaat geloven en zonder enige vorm van humor. Ontzettend jammer, want deel een was juist zo veel belovend, vooral door de originaliteit. Hopelijk weet Broadway zich te herpakken in het derde en laatste deel van de serie.