Prima ingrediënten, geen lekker gerecht

Drie meisjes worden ontvoerd door een mysterieuze verschijning. Terwijl hun ouders en vrienden wanhopig naar ze zoeken, de politie een heuse klopjacht start, er wilde verhalen rondgaan op hun middelbare school en de media overal verslag van doen, zitten de meisjes opgesloten in een verlaten pand. Het enige contact dat ze nog hebben is met elkaar, via tablets in hun koude, natte, afgesloten kamers. Komen ze ooit nog vrij? Wie heeft hen ontvoerd? En waarom?

Dat is in een notendop waar de nieuwste jeugdthriller van Mel Wallis de Vries over gaat. Vlucht heeft drie hoofdpersonen: Evi, Jill en Mare. Alle drie zijn het doodgewone tienermeisjes, die worstelen met problemen die meisjes van een jaar of zestien nu eenmaal ervaren. Ben ik te dik? Hoe word ik populair? En als ik dan populair ben, word ik daar dan gelukkig van? Daar komen nog allerlei problemen van hun families bij, van drankmisbruik tot scheidingen, van levensbedreigende ziektes tot ruzie met oudere broers.

De scènes die plaatsvinden vóór de meisjes ontvoerd worden, zijn ontzettend sterk geschreven. Ze hebben totaal andere levens, maar voelen zich even verloren. Ze zijn allemaal onzeker, of ze nu populair zijn of niet. De problemen worden heel realistisch beschreven, waardoor je niet anders kunt dan met hen meeleven. Dat kan De Vries in slechts enkele pagina's al bereiken. Ze is een meester in het neerzetten van personages die heel echt aanvoelen en daar heeft ze maar weinig woorden voor nodig.

Helaas is het thrillergedeelde van het boek niet zo sterk. Het voelt nogal met de haren erbij gesleept. Er zijn hier en daar wat dwaalsporen aangebracht zodat ze lezer denkt te weten wie de ontvoerder is, maar nergens ga je écht mee in zo’n dwaalspoor. Daarvoor zijn de ontvoeringen eigenlijk gewoon niet spannend genoeg. Sterker nog, die zijn nogal suf.

De meisjes worden opgesloten in aparte ruimtes en in een afgesloten kastje van onbreekbaar doorzichtig plastic zitten tablets, waarmee ze alleen maar met elkaar kunnen praten. De ontvoerder schuift af en toe briefjes onder de deur door en dan krijgen de meiden de opdracht om te vertellen wie ze echt zijn of ze moeten een vraag beantwoorden. Je verwacht dat die filmpjes elk moment belangrijk kunnen worden en dat de verhalen die ze vertellen via de tablet langzaam duidelijk zullen maken waarom ze ontvoerd zijn, maar het zijn vooral nogal zeurderige, suffe verhalen over hun leven. Waar blijft het drama?

De ontknoping is ook al niet om over naar huis te schrijven. Spoilers zijn natuurlijk uit den boze, maar voor het einde hoef je het boek in elk geval niet te lezen. Dat is heel jammer, want de insteek had interessant en spannend kunnen zijn. Alle ingrediënten zijn er, maar daar blijft het helaas bij. Misschien is het boek gewoon te dun. Met 100 of 200 pagina’s meer was er ruimte geweest voor veel meer drama, en een  langere ontknoping die wél je bloed zou doen stollen.