Te veel genres op een rommelige hoop

Marieke Nijkamp is een verhaal op zichzelf. Een Nederlandse die in het Engels schrijft en met haar debuutroman 54 minuten meteen op de bestsellerlijsten belandde in zowel Amerika als Nederland. Nu is er een tweede boek: Voor ik je loslaat. Opnieuw Young Adult, maar dit keer een thrillerachtig mysterie over een zelfmoord. Of was het moord? Helaas is de schrijfster zelf een stuk interessanter dan haar tweede boek.    

Voor ik je loslaat wordt ijzersterk opgezet. De omgeving is lekker mysterieus: het verhaal speelt in het dorpje Lost Creek in Alaska. De hoofdpersoon, Corey, woont intussen niet meer in het kleine dorpje. In plaats van pas in haar vakantie terug te gaan om haar beste vriendin op te zoeken, moet ze eerder op bezoek. Voor een begrafenis. De begrafenis van diezelfde beste vriendin om precies te zijn. Kyra had beloofd om op Corey te wachten, maar het ziet ernaar uit dat haar bipolaire stoornis Kyra te veel is geworden. Corey keert terug om een week bij Kyra’s ouders te logeren. Het plan? Erachter komen hoe de afgelopen zeven maanden voor Kyra zijn geweest en waarom ze uit het leven wilde stappen.    

Al snel blijkt dat Kyra’s zelfmoord wellicht toch niet zelfgekozen was. Waarom doen de dorpelingen zo geheimzinnig? Vroeger accepteerden zij Kyra niet vanwege haar bipolaire stoornis, maar nu zouden ze ineens allemaal in diepe rouw zijn na haar dood? Corey vertrouwt het niet en gaat op onderzoek uit. Deze spannende opzet beslaat enkel de eerste pagina’s van het verhaal. Het onderzoek bestaat slechts uit ellenlange gesprekken met allerlei verschillende dorpelingen, onderbroken door flashbacks naar de tijd dat Corey en Kyra beste vriendinnen waren. We zoomen vooral in op Coreys gevoelens, haar herinneringen, de gesprekken die ze met Kyra had… Nergens wordt het echt spannend en al snel zijn dezelfde gevoelens en gedachten geen één, twee, maar zelfs wel drie keer herhaald. In één hoofdstuk.    

Dat Corey en Kyra niet uitgediept worden, maakt het verhaal er niet bepaald interessanter op. Dat de bijpersonages van karton blijven, is Nijkamp vergeven. Het is duidelijk dat het echt om de twee meiden draait. De kale gegevens zijn intrigerend. Corey is aseksueel en kampt met schuldgevoelens over het achterlaten van Kyra. Ze probeert te ontdekken of ze wel een goede vriendin is geweest. Kyra zelf is niet alleen bipolair, maar ook panseksueel. Bijzondere personages – althans, zo klinken ze. In de praktijk levert het vooral eindeloze scènes op waarin Corey haar relatie met Kyra in kaart probeert te brengen in steeds saaier wordende flashbacks. Dat Corey zelf aseksueel is wordt in twee zinnen afgedaan en komt verder totaal niet terug.    

De bipolaire stoornis van Kyra speelt wel een belangrijke rol. Wanneer ze ongelukkig is, gaat ze schilderen. Wanneer Corey terugkeert naar Lost Creek, komt ze erachter dat de bovennatuurlijke aard van de schilderijen Kyra een aparte status binnen de dorpsgemeenschap gaf. Even lijkt het boek dan een ware fantasyroman te worden, maar daarvoor wordt deze kant van het verhaal niet genoeg uitgediept.    

In de tweede helft van het verhaal probeert Nijkamp de stempels ‘moordmysterie’ en ‘thriller’ eer aan te doen. Brandstichting rennen door een donker bos, een poging tot moord, een geheimzinnige kluis – alles wordt uit de kast gehaald. Echt spannend wordt het helaas nooit, vooral doordat Corey een nogal suf en vlak karakter blijft. We weten aan het eind van het verhaal niet meer over haar dan in het begin. Aseksueel, geeft om Kyra, is zeven maanden geleden vertrokken uit Lost Creek. Daar blijft het bij. Een duidelijke karakterschets van haar maken is onmogelijk, omdat ze geen uitgesproken kenmerken krijgt in de loop van het verhaal.    

Nijkamp speelt verder net als in haar debuut met het perspectief. We kijken door de ogen van Corey, maar krijgen ook verzonden en achtergehouden brieven van Kyra te lezen. Tussendoor zitten haast regieachtige stukken, waarin het lijkt alsof Corey in een toneelstuk zit. Extra spanning of uitdieping levert dat niet op, waardoor het een vingeroefening lijkt in plaats van een afgewerkt geheel.    

Uiteindelijk is Voor ik je loslaat voornamelijk een teleurstelling, vooral doordat het verhaal zo veel ongebruikte mogelijkheden heeft. Het had een fantastische thriller kunnen worden, compleet met een bijzondere setting en een onderzoek naar een (zelf)moord. Het had een fantasyroman kunnen zijn over een profetes in Alaska. Of juist een realistisch verhaal over een bekrompen dorpje en hoe twee bijzondere meisjes hier wel – of juist niet – in passen. In plaats daarvan is Voor ik je loslaat van alles een beetje en daardoor uiteindelijk geen van allen. Een bijzondere mix van verschillende genres dan? Helaas, ook dat niet. Voor ik je loslaat voldoet op geen enkele manier aan de verwachtingen die 54 minuten losmaakte.