Ontwapenend, positief verhaal

108 Gongslagen van Yoshimura Keiko behoort tot het genre healing fiction, een subgenre van de welbekende roman. Het verhaal is erop gericht om emoties van de lezer te kalmeren. Centraal staat het leven van alledag. Dit genre is ontstaan in Korea en van daaruit overgewaaid naar Azië en sinds kort in Europa.
Voor mij is healing fiction een relatief onbekend genre, maar toch kwam ik erachter dat ik al meerdere boeken uit dit genre gelezen heb; Middernachtsbibliotheek, Voordat de koffie koud werd en De verborgen boekwinkel. Wat ze gemeen hebben is, dat het verhaal zich afspeelt op één locatie, met één persoon die fungeert als gastheer of -vrouw die mensen in staat stelt om hun verhaal te doen.

Om je gelukkig te voelen is je leefomgeving van groot belang. Veilig gehecht zijn, verbondenheid en liefdevolle ouders zijn daar belangrijke voorwaarden voor.
In 108 Gongslagen stelt protagonist Sohara het belang van anderen boven dat van zichzelf. Heel zijn leven als klusjesman is hij bezig het iedereen naar de zin te maken in de kleine Japanse eilandgemeenschap Izu in de buurt van Tokio. Hij brengt heimelijk ongevraagde, maar zeer gewenste verbeteringen aan, en noteert deze in zijn geheime notitieboek. Alles betaalt hij uit eigen zak, want het eiland gaat boven alles. Toch komt hij op een gegeven moment in de problemen, maar voordat deze bekend worden, heeft de eilandgemeenschap de oplossing. Door een uitweg te vinden weten zij zijn dilemma uit de weg te helpen.

Het verhaal begint op 29 december en eindigt als het nieuwe jaar aanbreekt na 108 gongslagen. Het is een boeddhistische traditie dat op oudjaar de klokken 107 keer luiden en de laatste slag, nummer 108 precies in het nieuwe jaar valt. In dit toewerken naar de laatste avond van het jaar, ontdekken we dat dit een bepalend moment is voor Sohara. Hij denkt na over zijn identiteit binnen de eilandgemeenschap en wat echt belangrijk is in het leven. Sohara leert al vroeg dat het leven vol vragen zit en antwoorden gevonden moeten worden. Door flashbacks naar de tijd waarin de achttienjarige Soharo het eiland verlaat, om er 1 ½ jaar later weer terug te keren, leren we hoe vervlochten hij is met de gemeenschap daar. Hij is een van de weinige jongeren die daadwerkelijk terugkeren en het eiland en zijn bewoners blijft koesteren. Soharo is een gevoelige man die niet graag in de belangstelling staat en liever geeft in plaats van te ontvangen. Hij is volhardend in zijn streven dingen en situaties te repareren en wijdt daar zijn hele leven aan. De bijpersonages vormen voldoende tegenwicht aan de protagonist. Samen geven ze een hartverwarmend gevoel, omdat ze verder komen in het leven door elkaar steun te verlenen, in wat voor vorm dan ook. De mooie zinnen geven extra beleving aan het boek.

“Het leven op het eiland was uiteindelijk als het leven aan boord van een schip geworden: het voegde zich naar de getijden, stormen en momenten van windstilte, naar de toeristengolf die toestroomde of opdroogde, het wisselde periodes van economische welvaart af met periodes van stilstand.”

Door de alwetende verteller heb je een gevoel welke richting het verhaal opgaat, kijk je als het ware in de hoofden van de personages en kent hun geschiedenis. Iets wat in dit hartverwarmende en vlot geschreven boek een fijn gevoel is.

108 Gongslagen is een ontwapenend, positief verhaal waarin onze hoofdpersoon erachter komt dat hij er niet alleen voor staat en alleen maar hoeft te leren om hulp te vragen door zijn verhaal te doen. Dit boek krijgt 4 rustgevende sterren.
Eerder verschenen op Boeken-cast.