Lezersrecensie
Ontroerend verhaal met verrassende ontknoping
Met Witkind debuteerde Merel Disselkoen in 2022 en verwerkte hierin haar zelf opgedane ervaringen in Zuid-Afrika. Leuk detail, hoofdpersoon Mia is getrouwd en in de tijd speelt dit boek na haar tweede boek De belofte. In dit verhaal neemt zij de lezer opnieuw mee naar Zuid-Afrika met de vijfentwintigjarige Mia. Naast auteur is Disselkoen gastredacteur voor Salt Magazine, schrijft reisblogs en geeft boeklezingen. Op haar website zijn korte verhalen van haar hand te lezen. Het is overduidelijk dat Disselkoen haar hart verpand heeft aan Zuid-Afrika, land van contrasten.
Mia doet als achttienjarige op het sterfbed van haar moeder Halina, een succesvolle romanschrijfster een belofte. Halina heeft een onafgemaakt manuscript achtergelaten die Mia op een zoektocht naar haar vader in Zuid-Afrika zal voeren. Deze toezegging kan ze pas zeven jaar na Halina’s dood uitvoeren. De studie fotografie is klaar en dankzij haar gewonnen prijs, kan zij een maand naar Zuid-Afrika om te fotograferen. In het armoedige en afgelegen township Kraalwater maakt ze kennis met de gebruiken en leefgewoonten van de zwarte bevolking. Ze staat onder de hoede van doctor B die haar de restrictie oplegt om voor donker in haar appartement te zijn. Een beperking van haar vrijheid die Mia absoluut niet aanstaat en rebels als ze is overtreedt. De speurtocht naar haar vader levert een spoor op, maar of ze er verstandig aandoet om dit te volgen?
De belofte wordt vanuit Mia verteld, wat zorgt dat we ons in haar kunnen verplaatsen. Het verhaal wordt langzaam opgebouwd en wordt stelselmatig onderbroken door stukken uit een manuscript. Dit is geschreven door Halina, de moeder van Mia en springt regelmatig heen en weer in de tijd. Deze schrijfwijze prikkelt de nieuwsgierigheid naar het leven dat Halina heeft geleid. Hun moeder-dochterband is bijzonder, maar ook apart. Halina geeft op vragen van Mia over haar verleden altijd een ontwijkend antwoord. Iets wat Mia wel opvalt, maar voor zoete koek slikt. Hun band is innig en onder de magnoliaboom die een bijzondere plaats heeft in het boek praten ze heel wat af. Disselkoen heeft belangrijke thema’s als leren loslaten, levenswijsheid opdoen en rouwverwerking mooi verwerkt in De belofte. Haar schrijfstijl heeft een filmische karakter, is vlot, meeslepend en een tikkeltje mysterieus. Ze weet uitstekend de sfeer in donker Afrika weer te geven.
“Je moet aandacht schenken aan diegenen die een beter leven willen, alleen dan zal de mentaliteit van de hele gemeenschap veranderen, omdat dan ook de onrustzaaiers de verbetering zullen gaan inzien.”
De atmosfeer die heerst in een township en de manier waarop bewoners orde handhaven komt duidelijk over. Gevaar komt niet alleen van de wildernis, maar ook van mensen. Het duurt lang voordat er spanning komt, maar als die komt, piekt deze behoorlijk. Richting het einde gebeurt er veel wat de lezer niet aanziet komen en het verhaal een duister tintje geeft, passend bij een township.
De belofte is een ontroerend verhaal, met een verrassende ontknoping, passend in de sfeer van donker Afrika waar mensen zelf hun problemen oplossen.
Graag gelezen voor Vrouwenthrillers, 3 1/2 ster.
Mia doet als achttienjarige op het sterfbed van haar moeder Halina, een succesvolle romanschrijfster een belofte. Halina heeft een onafgemaakt manuscript achtergelaten die Mia op een zoektocht naar haar vader in Zuid-Afrika zal voeren. Deze toezegging kan ze pas zeven jaar na Halina’s dood uitvoeren. De studie fotografie is klaar en dankzij haar gewonnen prijs, kan zij een maand naar Zuid-Afrika om te fotograferen. In het armoedige en afgelegen township Kraalwater maakt ze kennis met de gebruiken en leefgewoonten van de zwarte bevolking. Ze staat onder de hoede van doctor B die haar de restrictie oplegt om voor donker in haar appartement te zijn. Een beperking van haar vrijheid die Mia absoluut niet aanstaat en rebels als ze is overtreedt. De speurtocht naar haar vader levert een spoor op, maar of ze er verstandig aandoet om dit te volgen?
De belofte wordt vanuit Mia verteld, wat zorgt dat we ons in haar kunnen verplaatsen. Het verhaal wordt langzaam opgebouwd en wordt stelselmatig onderbroken door stukken uit een manuscript. Dit is geschreven door Halina, de moeder van Mia en springt regelmatig heen en weer in de tijd. Deze schrijfwijze prikkelt de nieuwsgierigheid naar het leven dat Halina heeft geleid. Hun moeder-dochterband is bijzonder, maar ook apart. Halina geeft op vragen van Mia over haar verleden altijd een ontwijkend antwoord. Iets wat Mia wel opvalt, maar voor zoete koek slikt. Hun band is innig en onder de magnoliaboom die een bijzondere plaats heeft in het boek praten ze heel wat af. Disselkoen heeft belangrijke thema’s als leren loslaten, levenswijsheid opdoen en rouwverwerking mooi verwerkt in De belofte. Haar schrijfstijl heeft een filmische karakter, is vlot, meeslepend en een tikkeltje mysterieus. Ze weet uitstekend de sfeer in donker Afrika weer te geven.
“Je moet aandacht schenken aan diegenen die een beter leven willen, alleen dan zal de mentaliteit van de hele gemeenschap veranderen, omdat dan ook de onrustzaaiers de verbetering zullen gaan inzien.”
De atmosfeer die heerst in een township en de manier waarop bewoners orde handhaven komt duidelijk over. Gevaar komt niet alleen van de wildernis, maar ook van mensen. Het duurt lang voordat er spanning komt, maar als die komt, piekt deze behoorlijk. Richting het einde gebeurt er veel wat de lezer niet aanziet komen en het verhaal een duister tintje geeft, passend bij een township.
De belofte is een ontroerend verhaal, met een verrassende ontknoping, passend in de sfeer van donker Afrika waar mensen zelf hun problemen oplossen.
Graag gelezen voor Vrouwenthrillers, 3 1/2 ster.
1
Reageer op deze recensie
