Moderne technieken kunnen zorgen voor de oplossing van een oude zaak

Tina Frennstedt debuteerde met Verdwenen, het eerste deel in haar cold case-serie. Daarna verschenen Countdown, Vagevuur en De laatste foto. Frennstedt heeft jarenlang als misdaadjournalist gewerkt, was redacteur bij Svenska Dagbladet, werkte als misdaadreporter bij Expressen en is nu werkzaam als omroepmanager voor Crime Central op de Zweedse televisie. Ze wordt als expert beschouwd op het gebied van onopgeloste zaken. De reportages die zij maakte over Zweedse strafzaken zijn bekroond en heeft Frennstedt gebruikt als basis voor haar boeken.

De laatste foto begint spannend met een vrouw die aangestaard wordt door een vreemd beest. Wat er aan de hand is, is onduidelijk. Dit begin zet de tendens voor het verhaal dat vanuit wisselende perspectieven en door middel van flashbacks verteld wordt. Tess, afdelingshoofd van het coldcaseteam van Malmö is tijdelijk geschorst. Profiler Carsten Morris van de Deense politie benadert Tess over de cold case Jenny, waar zij zich jarenlang mee bezig gehouden heeft. Dit is de start van een onderzoek dat per dag verteld wordt. Tess en het Deense team zetten alles op alles om uit te zoeken wie er onbekende foto’s plaatst van Jenny op een gruwelijke site vol vermoorde vrouwen. Daarnaast is er de verhaallijn van actrice Kate die al jarenlang last heeft van vreemde voorvallen in haar omgeving. Het is zelfs zo erg dat zij wordt aangepraat paranoia te zijn, omdat Kate voortdurend over haar schouder kijkt als ze ergens is.

De laatste foto begint veelbelovend en spannend, daarna kabbelt het verhaal rustig verder. Door korte terugblikken komt men erachter wat er in het verleden gebeurd is. Iets wat zorgt voor het begrijpen van de achtergrond van de zaak. De personages komen realistisch over. Tess zit niet helemaal lekker in haar vel, maar is vastbesloten om door te zetten in de cold case waarmee ze bezig is. Kate voelt zich in de steek gelaten door haar man, omdat deze haar niet gelooft als zij over de vreemde gebeurtenissen spreekt. Frennstedt bouwt de spanning langzaam op en weet haar lezers met meerdere dwaalsporen lang op het verkeerde been te zetten. Tot de laatste veertig bladzijden is het onduidelijk wie de dader is en weet de auteur door plotwendingen de spanning flink te laten pieken wanneer beide verhaallijnen uiteindelijk samen komen. De troosteloze, maar ook mooie winterse landschappen, de ijzige kou, vervallen schuren en afgelegen woningen worden sfeervol beschreven. Tegen het einde zorgt een heftige sneeuwstorm voor extra sfeer en spanning die goed past bij een Scandinavische thriller.

De laatste foto is een boeiende thriller, waarvan de plot goed in elkaar zit en duidelijk laat zien hoe een coldcaseteam te werk gaat en moderne technieken kunnen zorgen voor de oplossing van een oude zaak.
Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.