Verlangen naar diepere verbinding met de natuur

Leven met de natuur als leraar klinkt voor natuurliefhebbers als de ultieme droom. Het is een levensmotto die de Zuid-Afrikaanse documentairemaker en natuuronderzoeker Craig Foster waarmaakte en inspireerde om er een boek over te schrijven: De wilde ziel. Het lezen van dit boek prikkelde mij om zijn Oscar winnende Netflix documentaire My octopus teacher te kijken. Deze prijs won hij in 2021, en Foster was het onderwerp, de producent en fotograaf. Geboren en getogen in de schoot van de zee leerde hij in zijn jeugd al de kracht en gevaren van de zee kennen, doordat hun huis meermaals onder water stond bij storm die een overstroming veroorzaakte. Foster was een van de oprichters van het Sea Change Project, een non-profit organisatie, opgericht in 2012 voor het vertellen van verhalen over het milieu. Ze zetten zich in voor het wild en in het bijzonder het ‘Great African Seaforest’, de onderwater kelpbossen in Zuid-Afrika.

In De wilde ziel vertelt Foster op bezielende wijze over zijn liefde voor de natuur, zijn verbinding met de zee en de daar levende dieren. Maar dat niet alleen, door zijn innerlijke zoektocht leerde hij op een andere manier naar dieren te kijken, hun spoor te zoeken en zo hun leefwijze te ontdekken. Daarvoor bracht hij jarenlang elke dag uren door in de oceaan om de daar levende dieren te observeren en er langzaam contact mee te leggen. Zijn avontuurlijke filmcarrière die 25 jaar duurde voerde hem naar 24 landen in Afrika. Foster vergelijkt mensen met wilde dieren die net zijn losgelaten in een vijandige wereld, waarin ze niet weten hoe te overleven en waar de sporen die ze vinden tot vreemde ontdekkingen leiden.

“We zijn de verdwaalde soort die zijn oorspronkelijke habitat probeert terug te vinden, zwemmers die verdrinken in een zee van een onbekende vloeistof.” Spoorzoeken leerde hij van inheemse volkeren en kreeg gebruiken en rituelen te zien die maar weinig buitenstaanders ooit te zien zouden krijgen.

Het boek is een krachtig levensverhaal vol bijzondere belevenissen en verworven inzichten. Het leest als een reisverslag door Fosters gedeelde ervaringen over wat hij heeft meegemaakt. Het is zijn doel om tijdens zijn leven dichter bij de natuur te komen en de lezer hiertoe te inspireren. Foster heeft een meeslepende, boeiende en leerzame schrijfwijze. Je voelt zijn angsten als hij de nijlkrokodil volgt naar zijn hol door een 20 meter lange tunnel. Het levert mooie beelden voor de filmers op, maar ook het besef dat ze geluk hebben gehad dat er niets is gebeurd.

Een burn-out dwingt hem op een gegeven moment zijn leven anders in te delen. Het zorgt voor het anders benaderen van zijn werk waar hij eerder onafgebroken mee bezig was. Zijn opzet met De wilde ziel is mensen nader tot de natuur te brengen en hierin slaagt hij goed door zijn gedeelde ervaringen en leermomenten. Tijdens het lezen van dit verhaal merk je dat je tot rust komt door de manier waarop Foster de natuur beschrijft, het gedrag van dieren interpreteert en je als lezer van zijn observaties leert. Hij benadrukt dat we onze zintuigen moeten gebruiken en moeten leren kijken, horen en voelen. Het enige wat jammer in het boek is, dat Foster regelmatig in herhaling valt over wat hij meegemaakt had en sommige stukken de spirituele kant op gingen, iets waar je van moet houden.

In De wilde ziel komt het verlangen naar een diepere verbinding met de natuur op een mooie wijze tot uiting in een vlot geschreven verhaal dat een inkijkje geeft in het leven van Foster dat onlosmakelijk met de natuur verbonden is. Het krijgt 3 ½ ster.
Deze recensie verscheen eerder op
Boeken-cast.