Lezersrecensie
Gebeurtenissen in het verleden hebben verstrekkende gevolgen voor de toekomst
Opgroeien als mishandeld kind leert je om onzichtbaar te worden en jezelf weg te cijferen. Het ontbreken van een vangnet zorgt voor kwetsbare volwassenen die later vaak weer in soortgelijke situaties terechtkomen. Daarover gaat het debuut Het appelmeisje van Tina N. Martin.
Martin werkt van huis uit als literatuurwetenschapper en is docent op een school in Boden, een plaatsje in Noord-Zweden, aan de grens met Finland, waar haar debuut Het appelmeisje zich afspeelt. Met dit eerste deel in de serie Idun Lind, bereikte zij de nummer 1 van de Zweedse bestsellerlijst. Ook met de Duitse uitgave stond zij wekenlang in de top 10 van Der Spiegel.
Het appelmeisje begint als een vermoorde vrouw door haar man hangend in het trapgat wordt aangetroffen. Rechercheur Idun Lind en haar collega Calle Brandt gaan de zaak onderzoeken. Wanneer er vervolgens een klein meisje ontvoerd wordt, is het alle hens aan dek. Opgedoken Bijbelteksten verwijzen naar ‘bevrijding’, maar waarvan eigenlijk? De tweede verhaallijn, van Viola, begint in de jaren zeventig en loopt door tot in het heden. Zij komt met haar kinderen terecht in een religieuze gemeente met een totalitaire leider.
Het Appelmeisje heeft een ingewikkeld, complex plot met veel personages, en is daardoor in het begin lastig te volgen. De de belangrijkste personages, de protagonisten, leer je eigenlijk niet goed kennen, terwijl de andere personen die in het verhaal voorkomen minstens zo belangrijk blijken te zijn zijn en hun stempel op het verhaal drukken.
Martin heeft met Idun en Calle geen standaard rechercheurs neergezet. Idun is een echte vechter en eigenwijs, soms op het ongezonde af. Calle is een botte man met vooroordelen. Ze botsen regelmatig, maar hun band is goed. Bij beiden zit ruimte voor verdere karakterontwikkeling in de volgende delen.
Martin maakt de sfeer in de geloofsgemeenschap voelbaar met vrouwen die verplicht jurken of rokken dragen en zich onderdanig opstellen. Heimelijke dingen die zich afspelen binnen de gemeenschap en het wegkijken van hulpverleners komen goed tot uitdrukking in het boek. Wanneer een ouder uit angst niets doet, voelt dit als verraad voor een kind en zorgt voor onverwerkte trauma’s.
Het duurt best wel lang voordat de antagonisten in hun context geplaatst kunnen worden. Is eenmaal hun rol ontdekt, dan is die toch wel verrassend. Met subtiel geplaatste hints naar de dader weet de auteur de spanning langzaam op te voeren. Het middengedeelte in het boek werkt vertragend door het herhalen van gebeurde dingen; wellicht had het verhaal met iets minder pagina’s toegekund. Richting het einde is er nog een mooi opgevoerde wending, die zorgt voor spanning en ongeloof.
Het appelmeisje gaat over gebeurtenissen in het verleden die verstrekkende gevolgen hebben voor de toekomst. Het is een verhaal dat nazindert en je laat nadenken over mensen die wegkijken. Tot het eind aan toe blijft dit boek verrassen.
Deze recensie verscheen eerder op Boekenkrant.
Martin werkt van huis uit als literatuurwetenschapper en is docent op een school in Boden, een plaatsje in Noord-Zweden, aan de grens met Finland, waar haar debuut Het appelmeisje zich afspeelt. Met dit eerste deel in de serie Idun Lind, bereikte zij de nummer 1 van de Zweedse bestsellerlijst. Ook met de Duitse uitgave stond zij wekenlang in de top 10 van Der Spiegel.
Het appelmeisje begint als een vermoorde vrouw door haar man hangend in het trapgat wordt aangetroffen. Rechercheur Idun Lind en haar collega Calle Brandt gaan de zaak onderzoeken. Wanneer er vervolgens een klein meisje ontvoerd wordt, is het alle hens aan dek. Opgedoken Bijbelteksten verwijzen naar ‘bevrijding’, maar waarvan eigenlijk? De tweede verhaallijn, van Viola, begint in de jaren zeventig en loopt door tot in het heden. Zij komt met haar kinderen terecht in een religieuze gemeente met een totalitaire leider.
Het Appelmeisje heeft een ingewikkeld, complex plot met veel personages, en is daardoor in het begin lastig te volgen. De de belangrijkste personages, de protagonisten, leer je eigenlijk niet goed kennen, terwijl de andere personen die in het verhaal voorkomen minstens zo belangrijk blijken te zijn zijn en hun stempel op het verhaal drukken.
Martin heeft met Idun en Calle geen standaard rechercheurs neergezet. Idun is een echte vechter en eigenwijs, soms op het ongezonde af. Calle is een botte man met vooroordelen. Ze botsen regelmatig, maar hun band is goed. Bij beiden zit ruimte voor verdere karakterontwikkeling in de volgende delen.
Martin maakt de sfeer in de geloofsgemeenschap voelbaar met vrouwen die verplicht jurken of rokken dragen en zich onderdanig opstellen. Heimelijke dingen die zich afspelen binnen de gemeenschap en het wegkijken van hulpverleners komen goed tot uitdrukking in het boek. Wanneer een ouder uit angst niets doet, voelt dit als verraad voor een kind en zorgt voor onverwerkte trauma’s.
Het duurt best wel lang voordat de antagonisten in hun context geplaatst kunnen worden. Is eenmaal hun rol ontdekt, dan is die toch wel verrassend. Met subtiel geplaatste hints naar de dader weet de auteur de spanning langzaam op te voeren. Het middengedeelte in het boek werkt vertragend door het herhalen van gebeurde dingen; wellicht had het verhaal met iets minder pagina’s toegekund. Richting het einde is er nog een mooi opgevoerde wending, die zorgt voor spanning en ongeloof.
Het appelmeisje gaat over gebeurtenissen in het verleden die verstrekkende gevolgen hebben voor de toekomst. Het is een verhaal dat nazindert en je laat nadenken over mensen die wegkijken. Tot het eind aan toe blijft dit boek verrassen.
Deze recensie verscheen eerder op Boekenkrant.
1
Reageer op deze recensie
