Lezersrecensie
Een gesloten gemeenschap, rituelen, mysteries, deze Sardijnse thriller heeft alles
De Sardijnse schrijver Piergiorgio Pulixi heeft een boeiend verhaal geschreven waarin een bergvolk veel over heeft om zijn leefomgeving leefbaar te houden. Sardinië is een eiland bijna even groot als Nederland. De gemeenschap van herders en landbouwers is gesloten. Eeuwenoude tradities houden de (berg)bevolking in hun greep. Zij zijn doordrenkt met gebruiken, bijgeloof en eeuwenoude overtuigingen. Zo worden er in tijden van droogte speciale offers aan de godin van de vruchtbaarheid gebracht.
De jongens zijn zwakker
In Het eiland van de zielen gaat het om het brengen van offers in de ruimste zin van het woord. Strijd ontstaat in oude families door tradities waar de jeugd mee wil breken. “De jongens van vandaag zijn anders, ze zijn zwakker. Dat is wat ons kapot zal maken.”
Je maakt kennis met twee vrouwelijke inspecteurs Mara Rais en Eva Groce die weggepromoveerd zijn naar de afdeling onopgeloste zaken. Met pittige, stekelige dialogen tussen deze vrouwen laat auteur Piergiorgi Pulixy – geboren en getogen op Sardinië – zien dat het twee tegenpolen zijn, die elkaar weten te prikkelen. Zij moeten opboksen tegen spoken uit het verleden, waar een terminaal zieke en verguisde collega al zijn hele leven tegen vecht. Samen proberen ze te achterhalen wie de dader is van de rituele moord bij de heilige bronnen. Daarbij stuiten ze op meerdere mysteries en samenzweringen. Maar niets is wat het lijkt.
Vaart uit het verhaal
Pulixy geeft uitgebreide beschrijvingen van de natuur en cultuur van het eiland. Ondanks de beeldende schrijfstijl, het prettige gebruik van metaforen en de boeiende wisseling van perspectieven is het verhaal soms complex. Sommige zinnen moet je twee keer lezen. Wat verwarrend overkomt is het door elkaar heen gebruiken van voor- en achternamen van de personages. De vele gebruikte Sardijnse woorden halen de vaart uit het verhaal. Soms is de betekenis uit zin te halen, maar vaker niet. Aan het einde van het boek is een verklarende woordenlijst opgenomen die helaas niet compleet is. Een voetnoot was handiger geweest.
Aandacht voor rituele moorden
In het zorgvuldig opgebouwde verhaal wordt toegewerkt naar de dag van de doden, Allerzielen. Veel aandacht is er voor rituele moorden. De impact van jarenlang gruwelijke dingen meemaken komt tastbaar over. Daar doorheen spelen de struggles waar de politiemensen mee worstelen. Zij dragen duistere geheimen met zich mee, hebben twijfels over hun beroep en zijn mentaal kwetsbaar. Twee verhaallijnen lopen door elkaar heen en zijn tegelijk nauw verweven: het onderzoek naar de verdwijning van een jonge vrouw en die van het bergvolk, de Ladu, dat heidense tradities in stand houdt in harmonie met de natuur. Het bijzondere is dat beide verhaallijnen niet bij elkaar komen aan het einde. Dit gegeven en de opzienbarende ontknoping, laat je met een gevoel van ongeloof achter.
De jongens zijn zwakker
In Het eiland van de zielen gaat het om het brengen van offers in de ruimste zin van het woord. Strijd ontstaat in oude families door tradities waar de jeugd mee wil breken. “De jongens van vandaag zijn anders, ze zijn zwakker. Dat is wat ons kapot zal maken.”
Je maakt kennis met twee vrouwelijke inspecteurs Mara Rais en Eva Groce die weggepromoveerd zijn naar de afdeling onopgeloste zaken. Met pittige, stekelige dialogen tussen deze vrouwen laat auteur Piergiorgi Pulixy – geboren en getogen op Sardinië – zien dat het twee tegenpolen zijn, die elkaar weten te prikkelen. Zij moeten opboksen tegen spoken uit het verleden, waar een terminaal zieke en verguisde collega al zijn hele leven tegen vecht. Samen proberen ze te achterhalen wie de dader is van de rituele moord bij de heilige bronnen. Daarbij stuiten ze op meerdere mysteries en samenzweringen. Maar niets is wat het lijkt.
Vaart uit het verhaal
Pulixy geeft uitgebreide beschrijvingen van de natuur en cultuur van het eiland. Ondanks de beeldende schrijfstijl, het prettige gebruik van metaforen en de boeiende wisseling van perspectieven is het verhaal soms complex. Sommige zinnen moet je twee keer lezen. Wat verwarrend overkomt is het door elkaar heen gebruiken van voor- en achternamen van de personages. De vele gebruikte Sardijnse woorden halen de vaart uit het verhaal. Soms is de betekenis uit zin te halen, maar vaker niet. Aan het einde van het boek is een verklarende woordenlijst opgenomen die helaas niet compleet is. Een voetnoot was handiger geweest.
Aandacht voor rituele moorden
In het zorgvuldig opgebouwde verhaal wordt toegewerkt naar de dag van de doden, Allerzielen. Veel aandacht is er voor rituele moorden. De impact van jarenlang gruwelijke dingen meemaken komt tastbaar over. Daar doorheen spelen de struggles waar de politiemensen mee worstelen. Zij dragen duistere geheimen met zich mee, hebben twijfels over hun beroep en zijn mentaal kwetsbaar. Twee verhaallijnen lopen door elkaar heen en zijn tegelijk nauw verweven: het onderzoek naar de verdwijning van een jonge vrouw en die van het bergvolk, de Ladu, dat heidense tradities in stand houdt in harmonie met de natuur. Het bijzondere is dat beide verhaallijnen niet bij elkaar komen aan het einde. Dit gegeven en de opzienbarende ontknoping, laat je met een gevoel van ongeloof achter.
1
Reageer op deze recensie