Vreemde onverklaarbare dingen houden je bezig

Mensen zijn bereid om het onmogelijke te doen om hun geliefden te redden. De vergelijking met Orpheus die in de onderwereld afdaalt om zijn geliefde Euridyce te redden is vlug gemaakt. Camilla Grebe heeft samen met haar zoon, Carl-David Pärson, deze mythe aangegrepen om er Het gebroken huis rondom op te bouwen. Camilla Grebe heeft twee keer de Glass Key Award voor de beste Scandinavische thriller ontvangen. Ze kreeg deze voor Dagboek van mijn verdwijning en voor De schaduwjager. Grebe is de eerste vrouwelijke Scandinavische thrillerauteur die deze prijs won. De minnares was Grebes debuut als solo-auteur en is verfilmd. Carl-David Pärson studeerde Fine Arts aan de Columbia University in New York en werkte voor verschillende televisie- en filmmaatschappijen.

Tijd is een vaag begrip, wat voor de een minuten duurt, kan voor een ander voor het gevoel uren duren. Het moment waarin we leven is vergankelijk. Het is iets waar een gezin achter komt, wanneer een kind overlijdt door een auto ongeluk. In Het gebroken huis wordt politieagente Alba na de zoveelste woedeuitbarsting overgeplaatst naar het afgelegen liggende Sundby. Hier gaat zij Tore helpen met coldcases. Ze hoort het verhaal over de duistere Norrberga hoeve die al vaak van eigenaar is gewisseld. De tweede verhaallijn is die van Marika die met haar man en dochter op de Norrberga hoeve komt wonen om tot rust te komen. Onverklaarbare trillingen in het huis en vreemde visioenen verstoren hun gemoedsrust, net als de zonderlinge, raadselachtige buren.

Het gebroken huis wordt verteld vanuit Alba en Marika. Stilaan komen we in de ban van beide personages. Zij vermoeden dat er meer aan de hand is op de Norrberga hoeve. Het mysterieuze, gelaagde verhaal kruipt stukje bij beetje onder de huid. Door visioenen worden herinneringen blootgelegd die spanning en ongemak oproepen. De personages leren we niet goed kennen, wel dat een moeder voor haar kind alles over heeft. Alba moet wennen in de desolate gemeenschap die haar de kriebels geeft. Gaandeweg krijgt zij de geheimen uit de omgeving naar boven. Wat Grebe goed naar voren laat komen, is dat mensen elkaar uit het oog verliezen wanneer rouw in het spel komt. Er wordt dan minder goed naar onderlinge signalen gekeken en een alcoholverslaving ligt op de loer. Grebe heeft mooi taalgebruik en humor verwerkt in het boek. Wie ziet niet weleens haren uit een mannenoor steken. Dit weet zij op beeldende wijze uit te drukken.

'Ze hadden wel wat van de uitlopers die uit de oude aardappels in mijn koelkast in Stockholm kwamen.'

De cursief gedrukte teksten over Orpheus en Euridyce zijn een mooie toevoeging: 'Het onvermogen van de mens om te accepteren wat hij niet begrijpt. Zonder onszelf te begrijpen komen we nooit dichter bij de mysteries van het bestaan.'

Het einde van het boek doet vermoeden dat het nog niet afgelopen is. In Het gebroken huis van Camilla Grebe krijgt tijdsverloop een wrange nasmaak, wanneer er vreemde dingen gebeuren die niet te verklaren zijn.

Deze recensie verscheen eerder op Vrouwenthrillers.