Twee intrigerende tegenpolen

Dat ouderen steeds vaker ten prooi vallen aan eenzaamheid als ze alleen achterblijven na het verlies van hun partner is een tendens die zich voortzet in de huidige maatschappij waarin bejaardentehuizen verdwenen zijn.

Op de vraag van Uitgeverij Neckar of ik de vijfde roman van Margareth Hillebrandt, Het huis met het blauwe dak, wilde recenseren kon ik niet anders dan volmondig ja zeggen. Eerder had ik al genoten van de boeken; Dames op de Herengracht en Onder jouw huid. Hillebrandt heeft Nederlandse les aan asielzoekers gegeven, is studieadviseur voor HBO opleidingen geweest en heeft jarenlang in de zorg gewerkt. Ze begon op haar 53ste met schrijven. In 2009 debuteerde zij met Jeugdzonde.

Een leuk gegeven is dat, Het huis met het blauwe dak, op de cover echt bestaat in Wassenaar en daar een begrip is.

Een rijke dame uit Wassenaar, Juliette en een rasechte Hagenees, Max komen in de zorgvilla De Barones voor vermogende bejaarden met elkaar in aanraking. Juliette is daar komen wonen, nadat ze haar huisarts een zorgindicatie heeft weten te ontlokken door te doen alsof ze slecht ter been is. Haar penthouse heeft ze verkocht, omdat ze niet meer tegen de eenzaamheid kon. Alleen is de zorgvilla in werkelijkheid een teleurstelling en heel wat anders dan in de brochure was voorgespiegeld. Ze treft er uitgebluste in plaats van vrolijke mensen aan. Vanaf de eerste dag trekken Juliette en Max naar elkaar toe, ook al zijn hun karakters tegenpolen. Beide hebben ze geheimen die ze elkaar weten te ontlokken, wat met de nodige borreltjes gepaard gaat. Juliette drinkt graag s’ middags een cognacje uit een theekopje en hij een biertje. Samen besluiten ze wat leven in de brouwerij te brengen door een bucket-list af te werken. En dat is er een die de nodige hilariteit oproept met een jaren zeventig disco, het bijwonen van een voetbalwedstrijd van ADO Den Haag en een rit per taxi langs hun herinneringen.

In deze roman weet Hillebrandt opnieuw een aangrijpende en ontroerende roman te schrijven die je raakt. Met vriendschap, eenzaamheid onder ouderen en hulpbehoevendheid dat hun tot een makkelijke prooi maakt voor kwaadwillenden heeft zij een actueel thema vorm gegeven. Dit doet zij met een vlotte pen met humor. “Eenzaamheid is een gigantisch beest dat op je leunt. Het werkt je tegen de grond, om je daarna in volledig hopeloze toestand op te vreten en het zet je aan tot dingen waar je met je gezonde verstand geen seconde over zou nadenken.”

Hillebrandt verwerkte haar eigen ervaringen in de zorg en observaties in het verhaal. Het is genieten met de realistische personages. Juliette, een serpent door haar omgeving genoemd, evolueert volop. Door toedoen van Max ziet zij in dat ze bepaalde dingen anders kan doen en dat het geven van een complimentje belangrijk is. Door flashbacks leren we Juliette kennen en hoe zij een ware manipulator werd om te zorgen dat ze haar zin kreeg. Haar rebelsheid komt voort uit haar jeugd, waar ze niet van het normale leven mocht genieten en van weggehouden werd door haar steenrijke, liefdeloze ouders. Tussen beide ontstaan pittige dialogen die soms met het gooien van een theekopje door Juliette beslist worden. Haar excuus aanbieden leert ze dankzij hem. Max is een eenvoudige man, afkomstig uit een volksbuurt die recht door zee is met een ongedwongen omgangsvorm. Zijn ingedutte leven wordt opgeschud en hij krijgt nieuwe energie dankzij haar uitbundigheid en het verzinnen van plannen.

Dit eerste deel in de serie Juliette en Max is er een om op je leeslijst te zetten. De kleurrijke personages sluit je in je hart. Het huis met het blauwe dak eindigt met een mooie opmaat voor het volgende deel dat ik zeker ga lezen.