Inzichten en overdenkingen over het leven

Vorm geven aan je leven, hoe doe je dat eigenlijk? Door na te gaan denken over het leven dat je leidt en wat je nog van plan bent om te doen in jouw leven. Voor wie zich met spiritualiteit of meditatie bezighouden klinkt dit bekend in de oren. Persoonlijk heb ik dat nooit op de manier van Beth Kempton gedaan. Zij reisde naar Japan, tijdens een midlife crisis, om haar leefwijze te overdenken en inzichten te krijgen. Hier ging zij op zoek naar wat Kokoro inhoudt. In haar boek Kokoro vertelt zij hier uitgebreid over en probeert de door haar opgedane inzichten over te brengen op de lezer. Een gedenkwaardige zin uit Kokoro is: “Leven is liefhebben.“ Iets wat voor iedereen een andere betekenis heeft. In de inleiding legt Kempton uit hoe je het boek kan gebruiken. Aan het eind van elk hoofdstuk staan 3 vragen als geheugensteuntje voor je eigen onderzoek.

Drie heilige bergen
Kokoro is een moeilijk begrip om te omschrijven, het betekent zoiets als hart, hartgeest en ziel. Maar ieder door Kempton geïnterviewd persoon geeft er zijn eigen invulling aan. Eenvoudig gezegd zou je het kunnen zien als de manier waarop een mens kijkt naar de wereld om zich heen en zijn gevoelens en emoties erover.

Het verhaal opent met een notitie over het gebruikte Japans in Kokoro en is onderverdeeld in drie delen. Deze zijn geïnspireerd op de drie heilige bergen in Japan die samen bekend staan als Dewa Sanzan. Het is een boek waar je de tijd voor moet nemen en lastig om te lezen door de vele uitweidingen over Japanse gebruiken, geloofsystemen, wijsheden en filosofie. Elk hoofdstuk sluit af met een Kokoro-wijsheid in een kader. “Een goed geleefd leven is een leven dat bewust met het hart wordt geleefd.” Haar tip over deze wijsheid, kijk naar hoe je je voelt en handel daarnaar.

Geleefd worden
Kempton heeft Kokoro geschreven na een moeilijke periode in haar leven en is toen naar Japan gegaan om inzichten te krijgen. Ze had het altijd druk en had het gevoel geleefd te worden. In haar boek wisselt ze haar ervaringen af met theoretische beschouwingen en stukjes geschiedenis van Japan waardoor het een apart boek om te lezen is. Ik raakte regelmatig de draad kwijt, mede doordat Kempton veel vertelt over dingen uit haar privéleven die voor haar heftig waren. Daardoor komt de boodschap van Kokoro niet duidelijk genoeg over. Of dit nu komt doordat ik niet bekend ben met Japanse gewoontes en gebruiken of doordat het door de schrijfstijl van Kempton komt. Ik ik er niet goed de vinger opleggen. Wel was duidelijk dat het naar tempels gaan en meditatie doen op de berg voor haar geholpen heeft om haar hoofd op orde te krijgen.

‘Noten’
Wat best storend in dit verhaal is, dat er op elke bladzijde minstens twee ‘noten’ stonden, waarvan je de betekenis in de bijlage achterin het boek op kon zoeken. Ik heb ze eens geteld, 100 stuks waren het. Er staan veel verwijzingen naar literatuur die opgezocht kan worden door de eraan gekoppelde noten die achterin het boek staan. Het werkt vertragend, want nieuwsgierig als ik was, ging ik ze toch opzoeken, maar ontdekte dat het voor mij geen toevoeging was. Gebruikte Japanse woorden waarvan het ‘karakter’ en de vertaling erachter staat versterken de spirituele sfeer van het boek. Verder staan achterin het boek een uitgebreide bibliografie, Japanstalige bronnen en nuttige websites voor reizen. De uitnodiging die de auteur gaf aan de lezer om “stil te staan en tevreden te zijn” in een zich steeds veranderende wereld komt wel over, maar niet binnen bij mij. Wel is de liefde en aantrekkingskracht die Kempton voelt voor het land van de rijzende zon en de kersenbloesem tastbaar. De rode draad door het verhaal is de vraag: wanneer je oud bent en terugblikt op je leven, heb je dan een goed leven gehad?

“De wijsheid in dit boek is als bloemblaadjes die met een briesje meedrijven in mijn openstaande handen terechtgekomen."

Deze recensie verscheen eerder op Bazarow.