Rommelig verhaal waar je niet echt vat op krijgt

Terugkeer is het twaalfde deel in de Myron Bolitar serie van Harlan Coben. Dit toch wel onverwachte vervolg komt zo’n acht jaar na het vorige deel Naar huis uit. Tussentijds heeft Coben niet stilgezeten en schreef meerdere standalones als Laat me niet los en Levenslang. Nieuwe series als Wilde en Windsor Horne Lockwood III verschenen. Sinds zijn debuut in 1990 met Dood spel verschijnt er elk jaar wel een en soms twee boeken. Markant voor Coben is vaart, spanning en onverwachte plotwendingen in een plot. Alleen bij Terugkeer is dit niet zo vanzelfsprekend en ontbreken deze factoren. Het lijkt wel of een ander dit verhaal geschreven heeft. Wie denkt een spannende thriller te lezen komt bedrogen uit. Het is meer een roman met sarcastische dialogen en af en toe een spannend moment.

De auteur heeft weer een pittig thema gekozen: onschuldig, onterecht veroordeelde mensen die gevangenisstraffen uitzitten. Helaas komt dit niet goed uit de verf. Vanaf het begin kabbelt het verhaal een beetje voort. Myrons verleden wordt veelvuldig opgerakeld en we horen tot vervelens aan toe over zijn basketbalcarrière, zijn fatale knieblessure, zijn studievriendin Emily en zijn zoon Jeremy waarvan hij alleen bij hoge nood bij Emily de vader is. Ook worden terloops meerdere personages genoemd uit voorgaande delen die eigenlijk niets toe te voegen hebben aan de verhaallijn. Het wordt even spannend als van een doodgewaande persoon ineens DNA-sporen opduiken op een plaats delict en de FBI bij Myron en Win op de stoep staat, omdat het een bekende van ze is. Natuurlijk duiken ze er beiden vol in en weten sporen te vinden die ze meevoeren naar het verleden.

Terugkeer wordt verteld vanuit een alwetende verteller. Door het verhaal heen zijn er stukken vanuit de dader die vragen oproepen over de acties die deze van plan is te gaan ondernemen. ‘Voor haar is er een einde aan de gruwelijkheden gekomen. Voor hem zijn ze nog maar net begonnen.’ Naarmate we verder in het boek komen nemen de uitgebreide spottende beschrijvingen toe van hoe personen eruitzien. ‘Buckingham de Zoveelste begroette hem in een blauwe blazer, een kaki broek, roze stropdas, bootschoenen.’ Deze beschrijving van de receptionist van een advocatenfirma is tenenkrommend en geeft de sfeer rondom de steenrijke Win goed weer. Hij heeft een voorliefde voor taal, drinkt peperdure cognac en beheerst alle vechtsporten. Het zijn excentrieke personages die sfeer oproepen en doen glimlachen. Spanning is met een vergrootglas te zoeken en de veelal uitweidende vertelwijze is storend en werkt vertragend. Het boek had de helft dunner kunnen zijn.

Terugkeer is een rommelig verhaal waar we als lezer niet echt vat op krijgen en tegen het einde pas een beetje vaart en spanning krijgt.

Voor Vrouwenthrillers gelezen en het krijgt 2 1/2 ster.