Duistere, gelaagde thriller waarin de angst voelbaar is

Tien jaar geleden verdween Juli tijdens een kampeernachtje in de bergen. Haar vriendin Smilla is haar al die tijd blijven zoeken, ten koste van haar opleiding. In Wolfskinderen van de Duitse schrijfster Vera Buck zijn de vermissing en het speurwerk een obsessie geworden. In Smilla’s kamer hangen foto’s van andere vermiste vrouwen in de omgeving.
Dan stuit ze als vrijwilligster bij de lokale omroep op een oude videoband met een interview met de plaatselijke burgemeester. Nooit is het interview in de uitzending gekomen. De burgemeester praat over Jakobsladder, een geïsoleerde gemeenschap hoog in de bergen die nauwelijks contacten onderhoudt met de buitenwereld.

Smilla ziet hierin een aanwijzing. Ze krijg het voor elkaar om de interesse van de media te wekken en een televisieploeg trekt de bergen in, naar Jakobsladder, en Smilla gaat mee. Wat de nodige deining veroorzaakt onder de bergbewoners.

Aangrijpend isolement
Het isolement van Jakobsladder is aangrijpend. Stilte, onderdanigheid, een groot deel van het jaar sneeuw, geen stromend water, geen elektriciteit. Bewoners worden met de nek aangekeken in het lagergelegen dorp. Waarom kiezen mensen voor zo’n hard bestaan? Het is een van de vragen die de Duitse schrijfster Vera Buck oproept en ook beantwoordt in Wolfskinderen. Raadselachtig is ook waarom de burgemeester van de bewoonde wereld deze gemeenschap in bescherming neemt.

Tot bloedens toe gepest
De titel verwijst naar de tieners Jesse en Rebekka uit Jakobsladder, die bergafwaarts naar school gaan. Daar vindt de confrontatie plaats tussen twee werelden: die van het wereldvreemde Jakobsladder waar kinderen vervreemd zijn van de mensheid en die van het dorp beneden dat wantrouwig naar de vreemde gemeenschap hoog in de bergen kijkt. De kinderen worden gepest, tot bloedens toe.

Gedrag van dieren overnemen
In Wolfskinderen neemt Vera Buck de lezer mee naar de vele personages: Smilla die zich vastbijt in haar speurtocht, bergbewoners die het geloof in een samenleving verloren zijn, Jesse die stiekem een wolvenwelp verzorgt en de genegenheid van het dier koestert, Rebekka die het niet meer uithoudt in de gemeenschap, de lerares die zich het lot van de kinderen aantrekt. Knap is hoe de lezer zich op deze manier kan verplaatsen in alle personages en begrip krijgt voor ieders gedrag. Buck maakt de angst van de kinderen voelbaar. Opeens is het volkomen logisch dat ze gedrag van dieren overnemen.

Intense onderhuidse spanning
Verdwijningen, de woeste natuur, de ontberingen, het wantrouwen, het zijn dreigingen die de onderhuidse spanning in Wolfskinderen steeds intenser maken. Met als rode draad het aanhoudende en zelfs levensgevaarlijke speurwerk van Smilla. Dat Wolfskinderen sterk en beeldend geschreven is, maakt het effect des te indringender. Zo schrijft Buck van een klein dorp tussen donkere weilanden en landbouwgrond. De compacte huizen scharen zich om de dorpskern als dorstig vee om een drinkbak.

Mysterie, woeste elementen en duistere personages
Buck houdt lezers in de ban van mysterie, woeste elementen en duistere personages. Ze heeft van Wolfskinderen een duistere, gelaagde psychologische thriller gemaakt, waarin de wolf en de mens hun plek opeisen.

Deze recensie verscheen eerder op Bazarow.