Dorstig naar liefde en genegenheid in 9 verhalen

Dankzij Hebban mocht ik deelnemen aan een fijne leesclub over het boek Dorsten. Om de cover goed te bekijken moet je eigenlijk de kaft opendoen. Zo zie je een zwart-wit foto van een vrouw met lang haar gemaakt door Nienke. De lichtgele letters fleuren het geheel op. De kaft vind ik origineel en passend.
In het debuut van Nienke ’s Gravenmade komen 9 verschillende personen tot leven in kortverhalen.
Zo maken we kennis met Olga die last heeft van het locked-in syndroom. Ze zit opgesloten in haar eigen lichaam. Haar ouders zien haar als een last. Haar verpleger betast haar, doet haar dingen voelen die haar doen denken aan haar liefje van vroeger.
Sallie heeft een affaire met Daniël. Als hij plots sterft, beseft ze hoe eenzaam ze eigenlijk is. Ze twijfelt om naar de begrafenis te gaan.
Lorraine wordt opgevoed door maman deux. Haar echte mama heeft haar in de steek gelaten. Ze probeert om iets van haar leven te maken maar haar verleden blijft haar achtervolgen.
En zo zijn er nog 6 andere personen die worstelen met hun verleden, met hun eenzaamheid, ... Er is telkens hunkering naar liefde en genegenheid. De expliciete en pikante seksscènes stoorden mij niet maar het kan best zijn dat sommige lezers dit minder aangenaam vinden. Ze hadden volgens mij als doel om je als lezer het gevoel te geven dat je alles mag weten over de personen. De verhalen kwamen bij mij zo heel intens over en ze bleven nog even hangen. Voor mij was dit geen boek die ik vlug uithad. Na elk verhaal had ik even ademruimte nodig om het te laten bezinken. Vaak ook doordat er op het einde een verrassende twist kwam.
De titel ‘Dorsten’ blijf ik een raar woord vinden. Maar als je de uitleg hoort, zal je zeker toegeven dat het ook vrij passend is. De auteur wilde het boek eerst ‘Dorst’ noemen maar deze titel bleek al te bestaan. Dorsten betekent o.a. ‘verlangen’ en ‘durven’, 2 thema’s die centraal staan in het boek. Het is ook een meervoudsvorm, wat ook passend is aangezien het om een verhalenbundel gaat.
De schrijfster speelt nog met taal in het boek. Ze gebruikt korte zinnen met duidelijke beschrijvingen. Regelmatig staan er relativerende, grappige tussenzinnetjes. Verschillende zintuigen worden gebruikt in de beschrijvingen. Bv. Het ruikt er naar mierzoete cupcakes en billendoekjes (blz. 103). Het taalgebruik verandert ook in bepaalde verhalen om zo dichter bij de persoon te komen.
Nienkes debuut vond ik verrassend. Normaal hou ik niet zo van aparte verhalen maar in dit boek stoorde dit niet. De herkenbare thema’s -struggles of life- deden me stilstaan bij het leven. Waar we geboren worden, kan heel bepalend zijn voor ons leven. Maar ook een zwaar ongeval, de sleur binnen een relatie, een doodsbedreigende ziekte, dementie,… doen wat met een mensenleven. Laat je niet afschrikken door de aparte verhalen. Misschien kom je uit je comfortzone door dit boek te lezen maar geef het zeker een kans, ik ben al nieuwsgierig als er een tweede boek komt van Nienke ’s Gravemade!