Een wandelend litteken maakt diepe indruk

Dankzij Hebban mocht ik dit boek lezen. Het is een enorme aanrader! Ik geef niet snel vijf sterren maar aangezien ik het echt een topper vind die blijft hangen, doe ik het nu wel. Het is een sterk verhaal waarin emoties en gedachten knap blootgelegd worden.

Het eerste hoofdstuk laat je kennis maken met het harde (over)leven van Deik als dakloze. Een proloog die onmiddellijk je aandacht opeist. Vanaf het tweede hoofdstuk keren we terug in de tijd en zien we hoe Deik opgroeit in z’n tienerjaren.
Doordat hij een gehavend gezicht heeft, voelt hij zich enorm onzeker en getraumatiseerd. Heel wat angsten belemmeren hem om een normale jeugd te hebben. Zijn grootste talent lijkt ‘schrijven’ te zijn. Maar door z’n gebrek aan zelfvertrouwen en entourage durft hij hier niet mee naar buiten te komen. Hij noemt zichzelf 'een wandelend litteken' , diep vanbinnen hunkert hij naar vriendschap en liefde.
Er zijn niet veel mensen om wie hij geeft maar ze zijn wel heel belangrijk voor hem. Zijn vriend Bart, waarmee hij samen vele avonden aan een verhaal zit te schrijven. Bart is heel direct en vastberaden. Een andere vriend is Janchi, die is heel vlot en heeft vaak nieuwe vriendinnen. Deik is daar jaloers op. Het lukt hem niet gemakkelijk om ook een lief te vinden. Zijn vriendin waarmee hij samenwoont, Ellen, brengt hem veel ellende. Ook Bart misbruikt de goedheid van Deik. Ze laten hem allemaal stikken.

Deik verliest alles en hij als kind heel wat verloren. “Ik heb vroeger al mijn keuzekracht in één keer opgebruikt. Nu kan ik het niet meer.” Dit maakt je zo nieuwsgierig wat er toch precies gebeurd is met hem. Een beetje verder lees je het volgende: “ Toen ik elf was, ontdekten ze een tumor in mijn hoofd bij mijn linkeroog. Die moest weg, zeiden de artsen, anders ging ik dood. Mijn ouders vonden dat ik zelf moest kiezen, zij konden niet voor mij beslissen. Het was mijn leven, zeiden ze. Van die beslissing kon ik niet slapen. Sinds die tijd kan ik nergens meer keuzes over maken.” Hoe vreselijk is dit? Welk kind kan hier nu zelf een beslissing over nemen zonder getekend te zijn met littekens aan de binnen-en buitenkant? Hij verliest zelfs zijn huis. De hulpverlening laat ook de wensen over.
De beschrijvingen van hoe hij moet overleven op straat zijn zeer pakkend. Korte zinnen beschrijven zijn denkpatronen. Voor mijn zullen afbakbroodjes en de Hema nooit meer hetzelfde zijn.

Het boek is opgedeeld in korte hoofdstukken die telkens een titel krijgen. Zoals de titel al doet vermoeden zit er een poëtische touch in het boek. Door het expressieve taalgebruik beleef je het verhaal zoveel intenser. Je kruipt onder de huid van het hoofdpersonage. Zeker als het zeer slecht gaat met Deik en hij op straat moet leven komt het nog harder binnen. Al z’n gedachten en gevoelens worden verwoord. Door z’n hoogsensitiviteit voelt hij alles intenser aan. Hij heeft talloze gesprekken- met zichzelf- en met jou als lezer. Af en toe heb je zin om Deik een duwtje in de rug te geven. Je wordt als het ware in het verhaal gesleurd.

De kracht van taal is een belangrijk thema voor mij doorheen het boek. ‘Ook als mijn gedichten nergens op leken, omdat ze te kluchtig waren, vond ik het evengoed magisch als woorden aan elkaar haakten en klonken als elkaars buren.’
Heerlijk simpele zinnen toverden een glimlach op mijn gezicht bv. “De barman deed barmandingen.”
Spelen met taal en de mooie woordkeuze kleuren het verhaal.

Er worden wat sprongen gemaakt in de tijd maar dat stoort niet. Zo word je als lezer uitgedaagd om je eigen fantasie te gebruiken om de leegtes op te vullen.

Het boek leest enorm vlot. Als je ‘woorden en zinnen wil ontdekken die vonken en brand in je hoofd veroorzaken’, zoals Deik het verwoordt, moet je dit boek zeker lezen!!