Gewaagde boodschap in deze roman vol mooie zinnen: ‘Ga waar geen weg is!’

Het was niet eenvoudig voor Anne Teunis om dit boek te kunnen uitbrengen. Ze kreeg van verschillende uitgeverijen een afwijzend antwoord. Gelukkig werd het manuscript positief onthaald door Eus Wijnhoven. Hij richtte vorig jaar de uitgeverij GIST op, speciaal voor mensen van boven de 50 met schrijverstalenten. En talent heeft Anne Teunis zeker, het boek ‘Retour Parijs’ is echt een aanrader! Dankzij Hebban kreeg ik de kans om het boek te lezen en het te bespreken in een fijne leesclub.
We zijn al een hele tijd enorm beperkt om te reizen. Dankzij deze roman pendel je weg en weer tussen Drenthe en Parijs. Hierbij wordt je vooral meegenomen in de gedachtegang van Christine. Als hoofdpersonage zit ze met het probleem dat ze als kunstenaar geen inspiratie meer heeft. Na jaren heel succesvol te zijn, heeft ze moeite om haar volgende expositie uit te werken. Onverwerkt verdriet zorgt ervoor dat Christine vastzit in haar leven. Ze heeft zich jaren kunnen uiten door te schilderen maar bij de voorbereiding van haar tiende expositie lukt het plots niet meer om creatief aan de slag te gaan. Ze is de weg kwijt. ‘Koortsachtig zoekt haar brein een uitweg door het desolate landschap waarin geen richtingaanwijzer overeind gebleven lijkt.’, omschrijft zo mooi hoe moeilijk ze het heeft. (blz.109)
In Parijs komt ze na 26 jaar terug in contact met Jacques, haar ex, en ze nemen opnieuw de draad op als koppel. Hoe het in het verleden ooit fout liep, kom je geleidelijk ook te weten tijdens het lezen. En dan slaat het noodlot normaals toe. Als Jacques sterft, zit Kristien echt op een dieptepunt. Het leven lijkt nog weinig te bieden hebben voor haar. Gelukkig is er een speciaal testament opgemaakt door Jacques waardoor ze in contact komt met zijn dochter en zijn unieke vrienden. Stuk voor stuk zijn het mensen die haar inspiratie geven om opnieuw te dromen, om te kiezen voor zichzelf, … Beetje bij beetje beseft ze dat het zo niet verder kan. ‘Kiest zij haar leven, of kiest het leven haar?’(blz.186) Er begint een transformatie bij Christine waarbij ze met meer zelfvertrouwen voorzichtig keuzes maakt voor haar toekomst. Lucia geeft figuurlijk licht om Christine weer te laten stralen. Ze maant haar aan om te reflecteren over haar drijfveer in het leven. ‘Doe je wat bij jou hoort? Nu, op dit moment? Waarvoor we allemaal bestemd zijn: liefde, vrede en vrijheid. Met liefde bedoel ik liefde voor jezelf, het leven dat je leidt.’(blz. 231) Na 9 maanden (duur van een zwangerschap, nieuwe geboorte van Christine?) stopt het boek. Een behoorlijk heftig einde maakt het verhaal af.
Ik heb enorm genoten van het mooie taalgebruik. Het is bij momenten pure poëzie. In plaats van te zeggen ‘Het is avond in Parijs’ lees je ‘Parijs hult zich in haar avondjurk.’ Talrijke vergelijkingen en krachtige beeldspraak zijn absoluut een meerwaarde tijdens het lezen. Je hebt het gevoel in Parijs rond te wandelen, de lucht te bewonderen, de geuren op te snuiven, de muziek van Brel op de achtergrond te horen. Het geheel is vlot geschreven. De korte hoofdstukken volgen elkaar op.
Rouwen doen we allemaal op ons eigen manier. Vaak wordt verdriet weggeduwd, proberen we het te negeren maar uiteindelijk moeten we het toch toelaten. Alleen zo kun je opnieuw verder leven en je dromen najagen. ‘Rouw is als ademen: je gaat erin en je moet er ook weer uit. Langzamerhand zal je merken dat je weer verder gaat met je leven.’ (blz.118)