Om heel erg stil van te worden…

Op een dag werd het onmogelijk om nog dieren te eten omdat ze een virus bij zich droegen dat dodelijk was voor de mens. Men besliste dan maar om alle dieren te doden door mannen in gele maanpakken. Aangezien men ook te kampen had met een probleem van overbevolking, immigranten, mensen aan de rand van de maatschappij, armen,… kwam men tot een heel drastische en onthutsende oplossing: mensenvlees eten. Keert je maag ook al om bij de gedachte? Wel, dit wordt alleen maar erger als je dit boek gaat lezen…

De verteller is meneer Tejo. Hij werkt bij een vleesverwerkingsbedrijf. Het is vooral een job uit noodzaak omdat hij het geld nodig heeft om te betalen voor het beste en duurste verpleeghuis voor z’n vader. Z’n moeder is gestorven toen hij nog een kind was. Zijn vrouw is bij hem weggegaan na het verlies van hun kind. Hij heeft het héél erg zwaar om zo door het leven te gaan. “Soms draagt een mens de hele wereld op zijn schouders”, zo zwaar heeft hij het. Als lezer hoop je stiekem dat Tejo iets kan veranderen aan de vreselijke toestanden in deze vreemde wereld. Zo speelt hij heel liefdevol met puppy’s in de dierentuin. Totdat er grote honden bijkomen die hem willen aanvallen: hij ontsnapt zonder verder te puppy’s te helpen. Je krijgt voortdurend het gevoel dat hij iets wil veranderen maar dat dit gewoon niet kan. Hij vermoedt zelfs dat het virus een leugen was, verzonnen door de machthebbers op aarde en gelegitimeerd door de overheid en de media.

Op het eerste moment denk je dat het onmogelijk is dat men zomaar mensenvlees gaat eten. Maar als je er dieper over nadenkt merk je dat wij ook vaak zomaar dingen zien als het nieuwe normaal. Toch komt het wat ongeloofwaardig over dat er geen mensen zijn die in opstand komen, die niet geloven in het virus,… Ik vermoed wel dat de auteur ons wil aansporen om niet zomaar mee te gaan met wat men ons voorschotelt aan regels en wetten, aan wat de meerderheid doet en eet,…

Een citaat uit het boek van Gaston, een 70-jarige die zichzelf opoffert: “De mens is de oorzaak van al het kwaad in deze wereld. Wij zijn ons eigen virus.” We zorgen er zelf voor dat gruwelijkheden kunnen plaatsvinden.

De auteur schrijft afstandelijk en beeldend. Er zijn talrijke visualisaties die door de details heftig zijn. De uitvoerige beschrijving van het hele slachtproces bijvoorbeeld is niet echt leuk om te lezen. Als lezer wordt je niet gespaard met verbloemingen. Integendeel: al de zintuigen worden aangesproken. Je krijgt een vieze smaak in je mond bij bepaalde passages, alle geluiden (en het vaak ontbreken ervan) worden duidelijk beschreven, … Bij de mensen die gekweekt worden voor consumptie worden de stembanden verwijderd. Ik werd er zelf bij momenten wel heel erg stil van.

Ik had vaak moeite om vlot door te lezen maar kon wel ondertussen genieten van mooi taalgebruik. Vele bijvoeglijke naamwoorden zorgen voor duidelijke beelden. Een paar voorbeelden: gesmoorde gejank, moordende vermoeidheid, een afgehuid wijfje, geluidloos schreeuwen, een wild en giftig verdriet,... Veel vergelijkingen zijn heftig maar doen het je nog duidelijker voor je ogen zien. Bv. organen die eruit zien als een traag kolkende zee met een eigen ritme. Zijn vaders stem was als een schitterend gekleurde suikerspin: zacht, enorm en prachtig.
Hoewel het om mensenvlees gaat, zie je wel heel duidelijk de vergelijking met de vleesindustrie. Zo wordt het vlees genetisch gemanipuleerd zodat ze sneller groeien (speciaal voer en injecties), is er sprake van kwalitatief vlees en afvalvlees,…

Aangezien het boek zo rauw en gruwelijk is, kon ik het niet zomaar lezen. Niet te lang na elkaar, niet juist voor het slapen, … Met een prop in de keel las ik het boek langzaam uit. Het is geen lachertje maar het blijft wel hangen! Het heeft m’n ogen open gedaan om niet klakkeloos te aanvaarden wat ons voorgeschoteld wordt.