Een vreemde mix van emoties

Hoe komt een gewone doorsnee man, met een gewone doorsnee baan, in een groep behoorlijk fanatieke dierenactivisten?
Het antwoord is onthutsend en verwarrend: omdat die man gezien wil worden.
Die man is Mol (niet zijn echte naam) en als hij een vroegere vriendin tegenkomt raakt hij hotel de botel van haar. Die vriendin, Nora, is de leider van een groep dierenactivisten en om haar te vleien doet Mol ('molletje' ) alles wat zij vraagt. Dat begint met chauffeur spelen tijdens een actie maar gaat steeds een beetje verder. Mol is de verteller van dit verhaal en wat wij lezen is de Instructie die hij schrijft voor toekomstige activisten. De omstandigheden waarin hij dit doet verraden dat de laatste (grote) actie, het in brand steken van een slachthuis, niet helemaal goed verlopen is. Deze actie vormt de ruggegraat van het verhaal, wisselend lees je wat eraan vooraf ging, hoe deze actie verliep en wat daarna gebeurde. Door deze opzet blijft de spanning tot het laatst in stand: want wat is er gebeurd tijdens die lastste actie? Die spanning wordt echter afgewisseld door een soort slapstick- achtige scenes, want het clubje activisten is een behoorlijk ongeregeld zooitje, die allemaal vooral lekker hun eigen gang gaan. En dan krijg je tussendoor opeens hele serieuze en tamelijk gruwelijke beschrijvingen van de omstandigheden in slachthuizen, bij fokkerijen en tijdens veetransporten. Ik was hiervoor niet op mijn hoede en las dit boek in het begin voordat ik ging slapen. Waardoor ik heel lang wakker gelegen heb, want die beschrijvingen komen wel binnen! U bent bij deze gewaarschuwd.
En zo ben ik tijdens het lezen door een hele serie emoties gegaan: de vrolijkheid om die klunzige activisten, de triestheid en boosheid om wat dieren wordt aangedaan, en het enthousiasme van de page-turner die het ook was.