Op zoek naar Sei Shonagon in Japan

Wat een fijn boek is dit! Een mix van reisverslag, memoire en geschiedenis, een genre waar ik altijd blij van word. De Finse Mia Kankimäki typeert zichzelf als een hele saaie introverte vrouw van 'middelbare leeftijd' (ze is 38) en toch neemt ze het besluit tot een sabbatical van een jaar, verhuurt haar huis en gaat voor drie maanden naar Japan. Zonder dat ze een woord Japans spreekt en zonder een exact idee wat ze gaat doen. Ze heeft een soort beurs gekregen om een boek over Sei Shonagon te schrijven. Sei Shonagon leefde rond het jaar 1000 ('Heianperiode')als hofdame aan het keizerlijk hof in Kyoto en is bekend geworden van Het hoofdkussenboek. Mia heeft een obsessie opgevat voor Sei en hoopt haar in Kyoto te vinden. Alles wat zij te weten komt over de Heianperiode en Sei en haar 'concurrente' Murasaki Shikibu (Het verhaal van Genji) krijgen wij te horen via een monoloog die ze houdt tegen Sei. Daardoor krijgt wat anders misschien een droge opsomming van feiten wordt, opeens iets dynamisch. Ze schrijft in een dagboek vorm in de brede zin van het woord, én ze schrijft prettig, vlot en met enige onderkoelde humor. Ook over zichzelf en haar belevenissen in Kyoto. Ik heb me erg vermaakt met dit boek. Klein minpuntje: ik miste een verklarende woordenlijst van alle Japanse termen.