Prachtige, gevoelige roman

Dius is een prachtige, tamelijk literaire roman over de vriendschap tussen de jonge kunstenaar Dius en zijn tien jaar oudere universitair docent kunstgeschiedenis Anton. Beide gevoelige zielen die, door hun behoefte aan schoonheid in klassieke kunst en muziek, eigenlijk hadden moeten leven in de 17e of 18e eeuw. Dius, voluit Egidius De Blaeser, later Egidio Prati, is de buitenechtelijke zoon van een Italiaanse ijsboer Prati, iets wat hij pas later ontdekt. Zijn moeder is getrouwd met schoenmaker De Blaeser, die Dius opvoedt als zijn eigen zoon. Door het werk van zijn vader is Dius een vaardig ambachtsman geworden, hij blinkt vooral uit in het maken van bijzondere houten meubelen. Maar zijn passie is schilderen, en daarin is hij een meester maar dat wordt door zijn docenten op dat moment nog niet onderkend. Dius biedt Anton een ruimte aan om in stilte te werken, hij heeft een atelier in een gebouw op een landgoed in het dorp Ganzevliet in de (Vlaamse) polder. Anton neemt de uitnodiging aan en dat is het begin van een intense vriendschap. Vooral de beschrijvingen van hun verblijf in het, al langer leegstaande, oude gildehuis in Ganzevliet zijn van een dromerige schoonheid die het verhaal een bijzondere sfeer geven en benadrukken de eenzaamheid van deze twee mannen die als het ware verloren zijn in de moderne wereld.
Hoewel de vrienden elkaar bij tijden uit het oog verliezen, boet de vriendschap niet aan kracht in, die blijft intens tot aan het emotionele eind.
De naam Dius zou wel kunnen wijzen op de heilige Egidius, een Franse abt en kluizenaar uit de 7e eeuw die vooral in de Middeleeuwen heel bekend werd. Maar het kan ook een verwijzing zijn naar het Middeleeuwse gedicht Egidius waer bestu bleven, dat gaat over de vriendschap tussen de dichter en zijn inmiddels overleden vriend.
Hoe dan ook, een prachtig boek om vooral langzaam te lezen.