Een prachtig geschreven, maar heftig verhaal

“Achten zijn oneindig. Ik gebruik ze als symbool voor wat ik nooit meer mag vergeten. Of voor wanneer ik iets niet kan vatten. Als het te moeilijk of te groot is om in mijn hersenen te passen. Dan voelt het alsof ik toch nog grip heb op wat onwerkelijk is.”

Niet elk kind groeit zorgeloos op. In blauwe achten volgen we Esmée. Haar ouders zijn gescheiden. Met een moeder die er amper in slaagt om haar eigen leven op de rails te houden en een vader die in de eerste plaats een bedreiging vormt in het leven van zijn dochters, is het zoeken naar houvast. Die vindt Esmée een tijdlang in haar knuffelbeer en haar verbeeldingskracht, bij haar beste vriendin Arisa en haar oudere zus Nel, maar uiteindelijk vooral in een hardnekkig verlangen om te verdwijnen.

Wat vond ik van het boek?

OMG
Ik vond dit boek ontzettend verdrietig en heftig, maar ook prachtig geschreven.

Het hele boek lees je vanuit het perspectief van de kleine Esmée. Ze zit op de basisschool gedurende het eerste deel van het boek en op de middelbare school in het tweede deel.

Wat een goed en sterk debuut. De schrijfstijl past perfect bij het het karakter en de leeftijd van Esmée, leest vlot en juist doordat je de gedachten leest van een klein / jong meisje maakt het boek extra heftig.

Mede daardoor heb ik het boek ook regelmatig even weggelegd. Brokken in mijn keel, tranen in mijn ogen, wat hartverscheurend, maar wel een verhaal dat er moet zijn, want hoe spijtig ook, dit is voor sommige kinderen hun realiteit.

Een boek over eenzaamheid, drang naar liefde en het steeds moeten aanpassen aan een nieuwe situatie of omgeving, overleven. “Soms lijk jij ook onzichtbaar, je past je voortdurend aan de omgeving aan en toont niet waar je mee zit.”

Ben jij niet bang voor een prachtig, maar pittig verhaal? Pak dan zéker dit boek eens op.