De echo van een goed boek

Toen in maart de halve wereld op slot ging vanwege Covid-19, bevond ik mij in Zwitserland voor een welverdiende vakantie. Daar zijn wij vervolgens twee maanden gebleven en dat was geen straf. Vanuit het chalet hadden wij uitzicht op de Berner Alpen, met namen als Wildstrübel en Wildhorn. Met een hoogte van ruim 3200 meter wat lager dan de meer zuidelijk gelegen Walliser Alpen, maar desondanks een imposante bergketen.

Vaak staarde ik naar de besneeuwde toppen, die mij trokken als een magneet. Achter die toppen ligt de Plaine Morte, de grootste plateaugletsjer van de Alpen. 200 meter dik ijs. De naam is toepasselijk gekozen, de vlakte bestaat uit ijs en sneeuw. Verder is er niets. Vanwege die sneeuw was de plek helaas onbereikbaar, dat bezoek moet wachten voor een ander jaargetijde. De bergwandelingen op iets kleinere hoogte waren soms al hachelijk genoeg, zeker voor ongetrainde kaaskoppen als ondergetekende.

Waar slaat deze inleiding op, zullen lezers misschien denken. Wel, ik las onlangs over de thriller Echo van Thomas Olde Heuvelt, die zich grotendeels afspeelt in de Alpen. Perfect, dit boek ging ik meteen lezen (heil Kobo plus). Ik kende de auteur van naam en wist dat hij met Hex al een andere bestseller had geschreven. Thrillers van Nederlandse bodem bevonden zich tot nu toe echter niet in mijn blikveld. Echo was de eerste.

De proloog was veelbelovend. Die vond ik eng. Direct daarna maken we kennis met de hoofdpersonen Sam Avery en Nick Grevers. Pas na een flink eind in het boek had ik door dat Sam een jongen is. Nick houdt van bergbeklimmen. Dat is leuk want door te lezen over zijn avonturen kan ik mooi compenseren wat ik zelf nooit zou durven. Met zijn klimmaatje Augustin besluit Nick om een mysterieuze top te gaan beklimmen: de Maudit, in de Walliser Alpen. Helaas voor beide heren blijkt de Maudit een spookberg te zijn, en gaat het helemaal mis.

Tot en met het beklimmen van de Maudit en de gebeurtenissen die er plaatsvinden, vermaakte ik mij uitstekend met Echo. Maar hoe verder ik in het boek vorderde, hoe meer ik zat af te zien en snakte naar het eind. Het was misschien niet zo zwaar als het beklimmen als een berg, maar toch zeker wel vermoeiend.

Hier zijn verschillende redenen voor. De belangrijkste is dat het verhaal, na een veelbelovend begin, gewoon maar niet spannend wil worden. Voortdurend probeert de auteur door middel van gedachten of uitingen van de hoofdpersonen een bepaalde dreiging op te roepen, maar er gebeurt erg weinig. Hoe vaak ik bijvoorbeeld niet heb gelezen dat iemands 'haren recht overeind gingen staan'.. te vaak om op te noemen. Het boek wemelt van dit soort clichés. 'Haar ogen puilden uit haar kassen' 'Hij zag zijn holle ogen in de spiegel' Etc. etc.

In het nawoord schrijft de auteur dat, dankzij zijn redactrice Diana Sno (was dat niet een weervrouw?) het boek met 80 bladzijden is ingekort en dat hij haar daar dankbaar voor is. Helaas zijn er 616 bladzijden overgebleven, wat nog steeds teveel is want het boek is behoorlijk langdradig.

Dan de stijl. Ik las dat Thomas Olde Heuvelt al sinds zijn jeugd fan is van Stephen King. Dit verbaast mij niet, want het lijkt of hij de meester wil imiteren. Bijvoorbeeld door het creëren van een bijdehand personage, dat voortdurend strooit met popie jopie woorden en uitdrukkingen en ook continu merknamen noemt wanneer hij een voorwerp bedoelt. Een koptelefoon is bijvoorbeeld geen koptelefoon, het is een Dr.Beats. Erg hip allemaal en misschien wordt een auteur er wel voor betaald om merken te noemen (geen idee), maar wat werkt bij schrijvers als Stephen King of Dan Brown (hoewel..die is wel heel erg schaamteloos met product placement) werkt voor mij niet bij Echo. Het komt geforceerd en niet authentiek over. Kortom een kunstje.

Het personage Sam is Amerikaans en ook dit lijkt mij geen willekeurige keuze van de auteur. Echo is verkocht aan Amerika en dan komt het wel goed uit als de hoofdpersonen voortdurend strooien met Engelse woorden en uitdrukkingen. Terwijl dit voor het verhaal helemaal niet nodig is. Ik vond het vermoeiend en ergerde mij eraan. De schrijfstijl van Thomas Olde Heuvelt komt op mij daarom ook totaal niet authentiek over, zoals gezegd lijkt het op een slappe imitatie van Stephen King.

Waar Stephen King een meester in is, is het neerzetten van geloofwaardige personages en het waarschijnlijk maken van het onwaarschijnlijke. Daarin is Thomas wat mij betreft niet geslaagd. Met name hoofdpersoon Sam neemt voortdurend onlogische beslissingen, waardoor je bij wijze van spreken bijna gaat hopen dat hij van een berg pleurt. Dan zijn we ervan af en kunnen we door naar het volgende boek. Ik weet ook wel dat het allemaal fantasie is, maar als lezer wil je in een verhaal geloven. Nu liet het mij volkomen koud. Zoals gezegd kan je een hoofdpersoon wel voortdurend bijdehand laten ouwehoeren, maar wanneer die vervolgens steeds onbegrijpelijke beslissingen neemt dan word je niet echt in het verhaal gezogen.

Tot slot het einde. Tsja dat sloeg eigenlijk al helemaal nergens op. Stiekem had ik gehoopt dat we nog een keer een beklimming zouden krijgen van de grote boze spookberg, maar dat viel een beetje tegen. Vanwege de setting en het begin van het boek ga ik het niet helemaal afbranden. Mijn indruk is dat de auteur het wel in zich heeft, maar hij zou iets minder 'over the top' moeten schrijven, iets minder de lezer dwingen middels taalgebruik om iets eng te vinden, en iets vaker originele bewoordingen gebruiken.

Echo kan je wat mij betreft dus interpreteren als de echo van een goed boek. Want ergens zit het er wel in, alleen krijgen wij niet meer dan de echo ervan. Misschien is het verstandig om de volgende keer een iets kritischer club mensen te verzamelen die je advies geven en je manuscript lezen. Van kritische lezers word je beter dan van hielenlikkers.

Omdat 2.5 sterren geven niet kan, worden het er 3