Mooi geschreven, maar een matig verhaal

Belangrijk voor een goede thriller is de sfeer die de schrijver wil oproepen in zijn boek. Om een goed beeld te krijgen wat de schrijver wil overbrengen, is het van belang dat er een goed tijdsbeeld wordt gecreëerd. De boeken van Maurizio de Giovanni over commissaris Ricciardi, De dood bedriegt in Napels en De dood zingt in Napels, spelen zich af in het Napels van de jaren dertig. Hij beschrijft een samenleving waar de somberheid en criminaliteit de stad in zijn greep houdt. De Giovanni weet perfect de toon te zetten van een stad waar de uitzichtloosheid groot is.

Als de oude tarotkaartlezer Carmela Calise vermoord en zwaar mishandeld in haar appartement wordt gevonden, wordt commissaris Ricciardi samen met zijn trouwe collega Maione op deze zaak gezet. Omdat de politie niet erg populair is in de wijken van Napels, is de medewerking die beide van de buurt krijgen te verwaarlozen. Ondanks deze tegenwerking kunnen ze al snel over een lijst met mogelijke verdachten beschikken en begint de zoektocht. Telkens kunnen ze weer een verdachte van de lijst schrappen, totdat er nieuwe bewijzen binnen komen die de zaak een andere wending geven.

De dood bedriegt in Napels is, na De dood zingt in Napels, het tweede boek dat binnen een jaar is verschenen van de Giovanni. In Italie, echter zijn er al elf boeken verschenen met commissaris Ricciardi in de hoofdrol. Maurizio de Giovanni is in 1958 geboren in Napels en was in deze stad lang werkzaam bij een bank. In 2005 wint hij een schrijverscompetitie en in 2006 verschijnt zijn eerste boek, waarmee zijn serie begon.

Het taalgebruik en ook de vertaling van Irene Goes zijn van een hoog niveau en passen precies bij de sfeer die wordt gecreëerd. Bij het beschrijven van zijn personages neemt de schrijver ruimschoots de tijd en dat doet hij dan ook wel op een mooie en bij het verhaal passende manier. De Giovanni trekt in zijn taalgebruik ook het beschrijven van zijn personages naar een hoog niveau.

Met name door de ambiance die wordt beschreven lijkt het verhaal de status van een grote literaire thriller aan te kunnen. Met teksten als ‘de doden leken levend en de levenden leken dood’ maakt De Giovanni de beschrijvingen van Napels tot een genot. 

Maar het daadwerkelijke verhaal over de moord op Carmela Calise staat daar tegenover in een schril contrast. Het verhaal is traag en kan de lezer niet in spanning houden en bovendien gebruikt de schrijver een ongeloofwaardige methode om de moord op te lossen. Dit maakt dat de bijzaken in het boek van een hoger niveau zijn dat het verhaal zelf. Met name het hoofdpersonage Ricciardi wordt door de schrijver als een overdreven excentrieke persoonlijkheid neergezet en zijn gave om de doden te kunnen zien, leidt tot een bepaalde ongeloofwaardigheid. In tegenstelling tot zijn partner Maione, die juist als een aimabele en een wat goeiige politieagent wordt neergezet. Twee tegenpolen die elkaar wel aanvullen. 

Maurizio de Giovanni heeft met De dood bedriegt in Napels, maar ook met zijn vorige boek de lezer een prachtige inkijk gegeven in het leven van de jaren 30 in Napels, maar het thrillergehalte van het verhaal is te mager en te weinig verrassend om van een geslaagd boek te spreken. De randzaken zijn prima in orde en van een hoog niveau. Het is daarom een grote gemiste kans dat zijn grote verhaallijn, de dood van Carmela, niet uit de verf komt en achter blijft.