Riddle vertilt zich aan zijn eigen fantasie

De kunst van het schrijven van een goede thriller, waarbij de auteur met verschillende verhaallijnen werkt, is om aan het einde deze lijnen bij elkaar uit te laten komen en dat het verhaal dan ook een logisch einde heeft. Als dit niet gebeurt dan kan de schrijver nog zo zijn kennis en talent in de strijd gooien, maar dan slaat hij de plank mis.

A.G. Riddle heeft in zijn eerste deel van de Atlantis-Trilogie, de Oorsprong als verhaallijnen drie uiterste genomen, maar moet te veel kunstgrepen uithalen om een bevredigend einde aan zijn verhaal te breien.Vlak bij de kust van Antarctica wordt een Duitse U-boot uit de Tweede Wereldoorlog ontdekt, maar onder dit wrak ligt een mysterieus bouwwerk, in een kolossale ijsberg.

Als erfelijkheidswetenschapper Kate Warner een belangrijke doorbraak in haar onderzoek heeft, kan ze niet vermoeden dat deze ontdekking zowel voor haar als voor het gehele menselijke ras veel gevaarlijker is dan ze kan voorzien. Zij heeft de sleutel in handen voor de volgende fase in de menselijke evolutie, maar dat weten haar tegenstanders ook.

David Vale, een geheim agent werkend bij de firma Clocktower, weet een gecodeerde boodschap te ontcijferen die de gehele mensheid in gevaar kan brengen. De firma Immari Corp heeft er alles voor over om deze code in handen te krijgen en gaat zover dat ze alle onderdelen van Clocktower aanvallen en overnemen. Slecht een enkeling, zoals David Vale blijft strijden tegen de overheersing van Immari. Om zijn doel te bereiken heeft hij de hulp nodig van Kate Warner.

Dit zijn de drie belangrijkste verhaallijnen die in het begin van het boek worden uitgezet en in de loop van het verhaal bij elkaar moeten komen. Maar omdat deze lijnen ver van elkaar liggen, moet de schrijver onwaarschijnlijke kunstgrepen uithalen om tot een enigszins logisch einde van het eerste deel te komen en een opzet te maken voor het tweede deel. Vooral het inbrengen van een dagboek uit de Eerste Wereldoorlogmaakt het verhaal alleen maar ingewikkelder.

A.G. Riddle is een Amerikaanse auteur, die voordat hij zich op zijn ware passie het schrijven stort, werkzaam was als begeleider van internet start-ups. In 2013 maakte hij zijn debuut in Amerika met heteerste deel van de Atlantis Trilogie: de Oorsprong. In datzelfde jaar verscheen deel 2 en in 2014 het laatste deel. Het eerste deel is in 2016 vertaald in het Nederlands. De filmrechten voor deze trilogie zijn ondertussen verkocht.

De schrijver heeft veel wetenschappelijke kennis en kan dit heel goed overbrengen in zijn verhaal. Ook geschiedkundig is zijn kennis groot te noemen, maar zijn fantasie gaat teveel op de loop waardoor het grensvlak van bewezen en verzonnen feiten vaag wordt, zodat een aantal gebeurtenissen ongeloofwaardig over komen en soms zelfs op de lachspieren werken.

De schrijfstijl van Riddle is plezierig om te lezen, maar de complexe opzet van het verhaal zorgt ervoor dat de concentratie niet kan verslappen tijdens het lezen, anders raak je het spoor redelijk bijster. Vooral de vele hoofdpersonen die regelmatig anders in het verhaal terugkomen, maakt het ingewikkeld. Zo blijkt een aantal hoofdpersonages van wie geacht wordt dat ze zijn overleden, springlevend terug te komen omdat ze jaren in buizen hebben geleefd. Dat levert verwarring op. De personages worden wel heel goed uitgewerkt en zijn duidelijk herkenbaar in de rol die zij binnen het verhaal spelen. Maar vooral de verwarring over wie nu eigenlijk wie is, geeft dit boek niet de status van een pageturner die het zou kunnen zijn. 

A.G. Riddle heeft met de Oorsprong veel hooi op zijn vork genomen en lijkt zich te vertillen, maar hij heeft nog twee delen om de overgebleven onduidelijkheid weg te nemen.