Als de schrijver in zijn eigen complot gelooft

Als een schrijver een boek uitbrengt, waarbij fictie en non-fictie samen een verhaal vormen, dan is het de kunst om deze twee zo te verwerken dat geen van beide de overhand krijgt. Tomas Ross is daar een goed voorbeeld van.
Frank van Pamelen heeft met zijn debuut, De wraak van Vondel, getracht om geschiedkundige feiten en een fictief verhaal te bundelen tot een literaire thriller.

Daags voor de kroning van Willem Alexander wordt in de Oude Kerk in Amsterdam een lijk ontdekt van een onbekende dichter, die met een bebloede vinger één letter op het grafschrift van Vondel markeert. De politie denkt aan zelfmoord, maar journaliste Maaike van Reeden, die een afspraak met de dichter had, vertrouwt het niet. Samen met Vondelkenner en professor Olivier Huizinga moet ze aan de hand van een twaalftal aanwijzingen in Amsterdam en gegeven dichtregels zien te voorkomen dat er op de dag van de kroning een aanslag wordt gepleegd op de nieuwe koning.

Frank van Pamelen is dichter, columnist, cabaretier en tekstschrijver. Hij studeerde letteren in Tilburg en schreef teksten voor radio en televisie. Hij presenteerde 1,5 jaar Vroege Vogels als vervanger van Ivo de Wijs en schrijft daarnaast ook kinderboeken. De wraak van Vondel  is zijn debuut als schrijver van thrillers. In een gesprek met Manuscripta vertelt hij dat ongeveer 75 procent van het boek gebaseerd is op feiten en dat hij zo opging in zijn verhaal dat hij bijna in zijn eigen complot ging geloven. Dat is te merken in het verhaal.

Het boek bestaat voor een groot deel uit feiten van de vaderlandse geschiedenis van staatslieden en dichters. Van Pamelen vertelt deze feiten op een manier waarbij een zekere kennis van de geschiedenis noodzakelijk is om het verhaal te kunnen volgen. Hij voert de lezer door historisch Amsterdam maar doet dit alsof de lezer al bekend is met de beschreven gebouwen.

De opbouw van het boek is vrij helder. Er is gekozen om het verhaal te vertellen vanuit een aantal oogpunten. Een aantal hoofdstukken zijn kort en passen goed in het verhaal. Sommige van de verhaallijnen zijn wat minder uitgewerkt. Het fictieve gedeelte komt bovendien moeilijk op gang en pas halverwege het boek komt de vaart erin. Doordat de complottheorie ingewikkeld in elkaar steekt, zet deze vaart niet door en wordt het aan het einde van het boek alleen maar lastiger om de verhaallijnen aan elkaar te knopen.

Dat van Pamelen kan schrijven wordt wel duidelijk. Hij heeft een enthousiaste manier van  gedachten op papier zetten en dat slaat over op de lezer, maar door dit enthousiasme verliest hij soms de lijnen van het verhaal uit het oog. Zijn kennis die hij over wil brengen is enorm, maar het is voor hem lastig om deze toegankelijk op te schrijven. Ook de fictie en non-fictie samenvoegen  verloopt stroef.

Om dit verhaal op deze manier te brengen is nog te hoog gegrepen voor Frank van Pamelen en de vergelijking van de uitgever met Dan Brown is ongelukkig. Het is een debuut waar hij zeker mee verder kan.