Steve Berry balanceert op een dun koord

Thrillers waarin historische feiten worden vermengd met een fictief verhaal zijn de laatste jaren in opmars. De Amerikaanse auteur Steve Berry wordt alom gezien als een belangrijke schrijver in dit genre. De moeilijkheid van een boek schrijven met historische en verzonnen feiten is het vinden van een goede balans tussen beide vormen. De koord waar de auteur op balanceert is dun en heel gemakkelijk naar beide zijden te overschrijden.

In Het Patriottenspel heeft Steve Berry geprobeerd om een gecompliceerd historisch gegeven te verwerken in de vorm van een thriller. Daarbij is de balans te veel doorgeslagen naar de kant van non-fictie en blijkt het verzonnen gedeelte flinterdun.

Als er gevoelige documenten van de Amerikaanse overheid in de handen komen van een Noord-Koreaanse misdadiger, wordt er een beroep gedaan op de reeds gepensioneerde Cotton Malone om deze documenten terug te krijgen voordat deze schade aan kunnen richten in de Amerikaanse samenleving. Zij houden verband met een amendement die in de grondwet is opgenomen waaruit kan blijken dat het betalen van inkomstenbelasting illegaal is. Cotton Malone blijkt niet de enige agent die achter de Noord-Koreaan aanzit en al snel wordt zijn missie een race tegen de klok.

De eerste historische thriller van Berry verscheen in 2003. Vanaf 1990 was hij bezig om zijn verhalen aan een uitgever te slijten. Zijn Cotton Malone verhalen zijn in 40 talen verschenen en in 51 landen uitgebracht. Voor Het Patriottenspel dacht men dat Berry zijn held rustig met pensioen liet gaan en hem als boekhandelaar in Kopenhagen zijn dagen zou laten slijten, maar in het nieuwste boek komt hij uit zijn pensionering om de Amerikaanse overheid een dienst te bewijzen.

Doordat Malone als een gepensioneerde overheidsagent wordt neergezet, geeft dit een beeld van het personage dat totaal niet past bij de acties die de man uitvoert.  De overige personages worden niet al te uitgebreid neergezet. Bij de personages van de Noord-Koreaanse Kim en zijn dochter is wel gekozen om deze zo uitgebreid mogelijk neer te zetten. Deze twee personages zijn met afstand de meest tot de verbeelding sprekende en komen heel goed uit de verf.

Het boek is voorzien van vrij lange delen tekst die historische feiten weergeven. Dit had wat minder gekund omdat het verhaal hierdoor niet onduidelijker was geworden. Het geheel is allemaal net even te veel in historisch perspectief gezet, maar is nooit een aanleiding om het verhaal met tegenzin te lezen. Steve Berry weet ook met dit gegeven zijn lezer wel te binden.

Doordat het boek een aantal teksten heeft die Amerikaanse wetgeving betreft en vrij technisch zijn omschreven, lijkt het voor de vertaler van dit verhaal niet een simpele klus te zijn geweest. Gert Jan Kramer heeft echter prima werk verricht door het verhaal goed leesbaar te houden.

De tweede verhaallijn in dit boek, de achtervolging voor de documenten, is traag en wordt bemoeilijkt doordat er verschillende organisaties door elkaar heen acties ondernemen en elkaar regelmatig in het vaarwater zitten. Soms zijn er wel wat verrassende elementen, maar het verhaal blijft dun en het tempo lijkt zich aan te passen aan de gepensioneerde Malone.

De verhaallijnen zijn breed opgezet en Steve Berry moet hebben gedacht dat als hij zoveel mogelijk informatie op de lezer loslaat, dat dit de leesbaarheid van het boek ten goede komt. Daar heeft hij echter een miscalculatie gemaakt. Je kan ook teveel van het goede willen.

De balans tussen waarheidsvertelling en fictie is in dit boek niet overeind gebleven, terwijl het onderwerp zeker interessant is. Misschien was dit meer iets voor een geschiedenisboek?