Ongeloofwaardigheid overheerst

In nog geen anderhalf jaar bracht A.G. Riddle zijn 'Atlantis'-trilogie in Amerika op de markt. Dit na een aantal jaren van research met als uitgangspunt het bijna uitsterven van de mens 70.000 jaar geleden en onderzoek naar allerlei vormen van autisme. Daarnaast zijn de complottheorieën van Nazi Duitsland ook een belangrijke inspiratiebron voor de boeken van zijn trilogie.


Het is zeker een hele kunst om deze drie thema’s zo te verpakken waarbij de verhaallijnen in enige logica een leesbaar en spannend geheel zijn. Na de vertaling van de eerste twee delen in het Nederlands is de vraag zeker gerechtvaardigd of de schrijver daarin is geslaagd.
 Net als het eerste deel lijkt de schrijver zich te vertillen aan een te immens verhaal wat hij wil creëren. Door te veel onlogische plotwendingen is het boek lastig te volgen.

De mensheid staat op het punt van uitsterven. Een virus zorgt ervoor dat inmiddels meer dan een miljard mensen zijn overleden en het lijkt een grotere epidemie te zijn dan de Spaanse griep in de vorige eeuw. De hoop dat een geneesmiddel wordt gevonden tegen dit virus ligt in de handen van Kate Warren. Zij zit echter vast in Marbella dat wordt aangevallen door de troepen van Immari.


Er woedt nog steeds een oorlog van ongekende omvang, waarbij de troepen van Immari aan de winnende hand zijn en de leiders van dit leger is er alles aan gelegen om Kate Warren te stoppen om samen met haar onderzoekers een oplossing te vinden tegen het virus.
 Als het lijkt dat Kate in een onmogelijke positie komt, is daar haar eeuwige redder in de nood, David Warren om op Malta te strijden voor het voortbestaan van de mensheid. Het is niet eenvoudig om in het kort een duidelijke uitleg te geven over waar het verhaal nu precies over gaat. Daarvoor zijn de verhaallijnen te uiteenlopend en is het lastig om een duidende lijn aan te geven. 


A.G. Riddle is een auteur uit Florida, die voordat hij het schrijversvak koos, zijn geld verdiende in de ICT, door starters te helpen met het beginnen van een eigen bedrijf. In 2013 kwamen in de VS twee delen uit van zijn trilogie en in 2014 het laatste deel. In 2016 zijn de eerste twee delen in het Nederlands verschenen en in 2017 wordt de trilogie ook hier afgesloten.
 Dat de schrijver veel research heeft gedaan is duidelijk en de manier waarop hij zijn hoofdpersonages beschrijft is duidelijk en helder. Hij heeft een heel goede schrijfstijl, maar maakt het verhaal te complex.


Het boek is van een hoog futuristisch gehalte waarbij soms het grensvlak van verzonnen en bewezen feiten vaag wordt en een aantal gebeurtenissen ongeloofwaardig worden. Het virus is absoluut niet goed te volgen als men het eerste deel niet heeft gelezen. Zeker in het begin van het boek wordt vaak een situatie beschreven die zonder deze kennis niet te begrijpen valt. Verderop in het boek wordt het verhaal minder afhankelijk van het eerste deel.
 De fantasie van de schrijver gaat regelmatig op de loop en als een van de hoofdpersonen binnen de eerste twintig bladzijden tweemaal komt te overlijden en weer levend terugkeert, vraagt het de volle concentratie van de lezer om het verhaal goed te kunnen volgen.
 Men kan zich afvragen of dit boek als thriller te omschrijven valt. Het verhaal heeft niet de ingrediënten die daar doorgaans voor gelden. De omschrijving fantasy past beter bij Het Virus.


Na het eerste deel was de vraag gerechtvaardigd of de schrijver niet te veel hooi op zijn vork nam. Na het tweede deel lijkt hij te kantelen en om te vallen, maar hij heeft nog een heel verhaal te vertellen waarin hij weer recht kan komen.