Bianca Nederlof vertilt zich aan haar eigen thema's

Bianca Nederlof debuteerde in 2014 met Ongrijpbaar, een boek dat genomineerd werd voor zowel de Schaduwprijs als ook voor de Hebban Thriller Debuutprijs. Dit is voor een jong, beginnend auteur natuurlijk strelend, maar zet tevens een verhoogde druk op haar tweede boek, om dit minimaal op gelijkwaardig niveau te krijgen als haar zo geprezen debuut. Dat haar tweede thriller, Ondenkbaar, dan ook pas in 2018 uitkomt heeft niet alleen met het verwachtingspatroon te maken maar ook simpel door het feit dat de nu 38-jarige schrijfster ook inmiddels negen kinderboeken op haar naam heeft staan. Ondenkbaar is een boek geworden dat mooi is, maar wat verwarrend is geschreven en geen spanning opbouwt, wat toch vrij essentieel mag worden genoemd voor een thriller.

Als tijdens de Amsterdam Pride op drie plaatsen aanslagen worden gepleegd, zijn er zesentwintig doden te betreuren en zijn er ook nog tientallen gewonden. Vele levens zijn verwoest en nabestaanden moeten hun leven weer op zien te pakken ondanks hun verlies. Als een halfjaar later Evelien voorzichtig probeert de relatie met haar broer, die na de aanslagen veranderd is, te herstellen, krijgt ze te maken met onheilspellende berichten. Deze berichten worden steeds dreigender. Wanneer er iets ernstigs gebeurt met een collega van Evelien, gaat zij op onderzoek uit. Echter is er voor haar dan geen weg meer terug en komt ze voor een keuze te staan die haar leven zal veranderen.

Bianca Nederlof heeft in Ondenkbaar geprobeerd om twee maatschappelijke thema’s aan te stippen en deze in haar verhaal samen te smelten; het verwerken van het verlies bij een aanslag en pestgedrag. Dit is natuurlijk een nobel streven, maar Nederlof maakt dan net de verkeerde keuzes om deze thema’s doordringend in het verhaal te krijgen.

Zo maakt ze het de lezer niet makkelijk door drie verhaallijnen in opvolgende hoofdstukken te beschrijven, maar ook de tijdlijnen van deze verhalen lopen niet synchroon. Zo speelt het ene verhaal in november terwijl een hoofdstuk verder een andere verhaallijn in februari speelt. Aan het einde van het verhaal komen deze lijnen wel bij elkaar, maar de aandacht die de lezer nodig heeft om de lijnen in tijd te blijven volgen gaat ten koste van de nadruk die de schrijfster op de maatschappelijke thema’s wil leggen.

Ook de keuze om Evelien als hoofdpersonage neer te zetten, wekt wat verwarring. Omdat zij juist degene is die bijna niet is getroffen door de aanslagen, komt het wat vreemd over dat juist zij de meeste aandacht krijgt. Overigens zijn de personages wel goed uitgewerkt.

Daarnaast mist het verhaal een duidelijke spanningsboog en kan de apotheose aan het einde van het boek dit niet meer goed maken. Al ver van tevoren is duidelijk wie de dader is en dat maakt dat het boek eigenlijk wat als een nachtkaars uitgaat.

Dat Bianca Nederlof een goede schrijfster is zeker na haar eerste boek wel duidelijk, maar ze heeft zich overduidelijk vertilt aan het krampachtig willen verwerken van de maatschappelijke thema’s in haar tweede boek. Het is wel te prijzen dat ze voor Ondenkbaar niet de gemakkelijke weg heeft gekozen. Maar je kan het jezelf ook te moeilijk maken.