Pendergast blijft intrigeren

Vanaf het begin van de jaren negentig zijn Douglas Preston en Lincoln Child een schrijversduo. In deze hoedanigheid zijn er inmiddels vijfentwintig titels verschenen, waaronder zeventien delen van de serie waarin de vrij eigenzinnige en onorthodoxe, maar zeker intrigerende Aloysius Pendergast de hoofdrol heeft.

In dit laatst verschenen zeventiende deel, Stad van de eeuwige nacht, wordt Pendergast weer gekoppeld aan inspecteur Vincent D’ Agosta van de New Yorkse politie. Meerdere malen laten de schrijvers deze naast Pendergast wat rechtlijnige inspecteur, terugkeren in deze serie.

Als het onthoofde lichaam van Grace Ozmian, de dochter van een miljardair, in een pakhuis wordt gevonden, worden Vincent D’ Agosta vanuit NYPD en Pendergast vanuit de FBI op de zaak gezet. Het hoofd van het slachtoffer is niet op de plaats delict te vinden en als enige tijd later er nog een mysterieuze moord plaatvindt, waarbij ook het hoofd is verdwenen, lijkt het alsof een seriemoordenaar aan het werk is. Met de pers die nadrukkelijk in hun nek hijgt en de druk van de burgemeester, lijkt Pendergast zich van hen niet veel aan te trekken en gaat hij op zijn eigen onorthodoxe wijze door om de zaak op te lossen, waarbij zijn het leven van hem en van D’ Agosta ook in gevaar komen.

Stad van de eeuwige nacht is een verhaal waar Pendergast volledig tot zijn recht kan komen. De schrijvers zetten met deze man een hoofdrolspeler neer die eigenlijk niet in deze wereld thuishoort, maar meer is blijven hangen in de beginperiode van de 20e eeuw. Niet veel FBI-agenten zullen zich kunnen verplaatsen in een Rolls Royce en dan nog met chauffeur. Dit gegeven geeft het boek wel iets extra’s, want anders zou het wat vlak blijven. Met name de manier waarop Pendergast de zaak benaderd geeft het verhaal de nodige impuls.

Preston en Child hebben heel veel tekst nodig om randzaken te omschrijven. Zo zijn we drie bladzijden verder als ze het restaurant en de gerechten beschrijven. Dat is in het begin nog niet echt storend, maar naarmate men meer gaat uitweiden, dreigt de vaart uit het verhaal te verdwijnen en wordt de concentratie van de lezer op de proef gesteld. Ondanks het feit dat deze randzaken wel eens storend over kunnen komen, worden ze wel op een beeldende en mooie manier opgeschreven. Het is overduidelijk te zien dat zij heel veel ervaring hebben en dit dan ook met verve gebruiken.

Ook de manier waarop de personages worden omschreven spreekt van een jarenlange ervaring en komt precies tot zijn recht. De personages zijn ook qua aantal prima te plaatsen in het verhaal. De lijnen in het verhaal zijn duidelijk en ook overzichtelijk. Het is wat jammer dat de schrijvers besloten hebben om de dader wat ruimer voor het einde van het verhaal bekend te maken. Dit heeft een beetje het effect van een aflopende spanningsboog. Dit wordt aan het einde van het boek echter wel weer goed gemaakt.

Het boek is vertaald door Marjolein van Velzen en zij is er wonderwel in geslaagd om het intrigerende karakter van Pendergast heel goed over te brengen in de Nederlandse vertaling, zonder daarmee over de top te gaan. Dat is knap, want de verleiding om het excentrieke extra aan te zetten lijkt groot.

Met Stad van de eeuwige nacht hebben Preston en Child laten zien dat er nog leven genoeg zit in de serie van Pendergast. Op de achterkant van het boek staat een quote van Booklist: 'Binnen het thrillergenre is Pendergast nog steeds een van de opwindendste en intrigerendste hoofdpersonages.' Vaak zijn deze teksten alleen voor de verkoop bedoeld, maar deze is helemaal raak.