Melissa Skaye vindt de perfecte balans

Het schrijven van een verhaal staat of valt met de balans die de auteur kan aanbrengen in de mate van geweld die hij of zij in het boek wil gebruiken. Is het geweld puur gericht om aan te brengen of is het gebruikte geweld dermate proportioneel gebracht, zodat dit alleen het verhaal maar ten goede komt, wetende dat deze balans heel erg dun kan zijn. In het geval van Verminkte toekomst, het vierde deel van de 'VT-cyclus' van Melissa Skaye, is deze tot in perfectie uitgewerkt. Zij heeft met dit deel een geweldige prestatie geleverd en een verhaal verteld dat rauw, hard, soms onvoorstelbaar is, maar met veel gevoel is opgeschreven.

Sanne Philips is vanaf haar tiende jaar opgevoed door haar grootouders omdat haar moeder spoorloos is verdwenen. Van beroep is Sanne rechercheur en in deze hoedanigheid ontvangt zij 24 jaar na de verdwijning van haar moeder een enveloppe met een ketting. Haar moeder is verdwenen in een periode waarin meerdere vermissingen plaatsvonden in de regio Hoorn. Als blijkt dat meerdere ouders van vermiste kinderen enveloppen ontvangen, vraagt Sanne om de cold cases te mogen heropenen. Doordat zij bezig is met een zaak van mogelijke kindermishandeling, heeft ze haar handen vol om ook nog aan de oudere zaken te werken. Als dan een nieuwe vermissing wordt gemeld, wordt de druk op haar en haar collega Luca Borra hoog.

Het boek bestaat uit drie verhaallijnen. Als een rode draad door het verhaal is de geschiedenis van Emma, die ontvoerd is in 1987 en jaren als slaaf wordt gebruikt door haar ontvoerders. Dit is het meest rauwe en grove gedeelte van het boek. Hierin kan Skaye haar kunsten in volle omvang tonen en laat ze zien dat ze geweldig kan balanceren om het geweld niet de overhand te laten nemen. De tweede verhaallijn draait om de vermeende kindermishandeling. Hierin laat de auteur de zachtere kant van Sanne boven komen. Tot slot is er een verhaallijn rond de vermiste vrouwen uit het verleden. Wat de verhaallijnen met elkaar te maken hebben is in eerste instantie niet gelijk duidelijk maar naarmate het boek vordert, wordt dit rechtgetrokken.

Verminkte toekomst heeft een aantal personages die het verhaal draagt. Zo is Sanne Philips een stoere vrouw, die de hulp die ze aangeboden krijgt van de paragnost Will met veel argwaan aanvaart maar toch telkens weer naar hem terug keert. Het geeft aan dat ze naast haar stoerheid, toch onzeker is en de stoerheid slechts een dun schilletje is. Haar collega in het rechercheteam, Luca Borra, is met name een aanvullende factor in hun samenwerking en de aantrekkingskracht tussen beide is door het hele boek voelbaar. Ze trekken elkaar aan, maar tot op zekere hoogte. De rol van de paragnost is in het begin van het boek wat onduidelijk en naarmate het boek vordert is vooral zijn hulp bij de oudere zaken zeer behulpzaam. De argwaan die Sanne heeft, is door de auteur gedurende het verhaal meegenomen waardoor de lezer ook het wantrouwen in deze persoon houdt.

Melissa Skaye weet haar personages goed in het verhaal neer te zetten. Vooral de ontvoerders heeft ze zo geschetst dat er, terecht, ook geen enkele compassie kan zijn voor deze personen. Ze creëert deze sfeer vanaf het begin van het verhaal zodat de lezer de haat van Skaye voelt. Het geweld in het boek is soms hard, maar nooit bedoeld om te scoren. De auteur weet heel goed binnen de lijnen van haar balans te blijven en dat is knap.

Verminkte toekomst is een boek dat als Nederlandse thriller op grote hoogte staat. Uitgeverij LetterRijn heeft met Melissa Skaye een groeibriljant in huis.