Onderhuidse spanning van begin tot einde

Frieda Klein groeide op in Suffolk. Drieëntwintig jaar geleden heeft zij dit stadje verlaten om er nooit meer terug te keren. Zij woont nu in Londen waar zij werkt als psychoanalytica. Op een dag heeft zij een afspraak met Maddie Capel, een vroegere klasgenote. Maddie vraagt hulp voor haar dochter Becky, die door een moeilijke fase in haar leven lijkt te gaan. Zij gedraagt zich vreemd, spijbelt van school, hongert zich uit en leeft erg teruggetrokken. Frieda slaagt erin om het vertrouwen van het kwetsbare en beschadigde meisje te winnen. Uiteindelijk vertelt Becky over een gruwelijke gebeurtenis die haar is overkomen en over het feit dat niemand wil geloven dat die gebeurtenis daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Door het verhaal van Becky wordt Frieda op schokkende wijze geconfronteerd met wat haar drieëntwintig jaar geleden zelf is overkomen. Twee identieke gebeurtenissen die diepe sporen hebben achtergelaten en niemand die er geloof aan hechtte. Zelfs de politie niet. Een paar dagen later is Becky dood. Frieda gelooft niets van de lezing van de politie dat het om een zelfmoord gaat en zij besluit zelf op onderzoek uit te gaan. Daarvoor moet zij terug naar de plek die zij drieëntwintig jaar geleden achter zich heeft gelaten en de confrontatie aangaan met de vriendengroep waar zij toen deel van uitmaakte. Al snel blijkt dat wat toen zo hecht en mooi was niet meer bestaat. Integendeel...

Donderdagskinderen  is de vierde thriller van Nicci French in de Frieda Klein-serie en werd voorafgegaan door Blauwe maandag, Dinsdag is voorbij  en Wachten op woensdag. Hoewel elk boek een afgerond verhaal bevat, lopen er ook interessante rode draden door de serie. In elk boek wordt weliswaar verwezen naar voorafgaande gebeurtenissen maar als je de serie echt goed wil volgen, is het raadzaam bij deel één te beginnen.

Het valt niet te ontkennen dat Frieda Klein een beetje apart is. Zij leeft alleen, is erg gesloten over waar ze vandaan komt en over haar familie, wandelt nachtenlang door Londen en heeft een beperkte vriendenkring. Zij is raadselachtig en heeft zonder enige twijfel iets te verbergen. In elk boek wordt er een tipje van de sluier opgelicht en in Donderdagskinderen is dat mysterieuze verleden ineens de spil waar het verhaal om draait. Door Nicci French knap gedoseerd want als het boek uit is, heb je het gevoel dat er nog meer aan de hand is. Een andere rode draad is de personage van Dean Reeves die in Blauwe maandag  een prominente rol speelde. Iedereen is ervan overtuigd dat deze gevaarlijke psychopaat dood is, maar de fijngevoelige en scherp analyserende Frieda denkt dat dat wel eens niet het geval zou kunnen zijn. Alleen haar vriend Karlsson, inspecteur van politie, is het met haar eens.

Het verhaal is evenwichtig opgebouwd en kent een aangename, onderhuidse spanning die van begin tot einde aanwezig is. De personages worden kundig en met de nodige diepte uitgewerkt. Sasha, een ex-patiënte van Frieda die een dierbare vriendin is geworden, Josef, de Oekraïense bouwvakker, inspecteur Karlsson die altijd deuren weet te openen die zonder hem gesloten zouden blijven, nicht Chloe en haar soms incompetente moeder Olivia, Reuben, Frieda's supervisor en Sandy, de man met wie Frieda een relatie heeft waarin zij zich niet echt gelukkig voelt.

Er is in het verhaal terecht ook de nodige aandacht voor de levenslange emotionele gevolgen van verkrachting vooral waar het de reactie van de directe omgeving van de slachtoffers betreft. De psychopaat in het verhaal kan niet duidelijker zijn: “Je hoeft het niemand te vertellen, liefje, want geen mens zal je geloven”. Het is een onbeschrijfelijke en stuitende waarheid die helaas te vaak in de dagelijkse realiteit voortkomt. Becky en Frieda weten er alles van; zij hebben beiden hun onmetelijke stille verdriet met zich meegedragen.

Nicci French is er met Donderdagskinderen in geslaagd opnieuw een uitstekende thriller te schrijven. Een thriller met een uitstekend verhaal, de nodige spanning, interessante personages, een boeiende en overtuigende hoofdpersoon en een mooi open einde voor het vrijdagverhaal.